Vandaag is Epic Metal Fest ook in het Klokgebouw in Eindhoven, evenals Speedfest gisteren. We krijgen een beetje een deja-vu gevoel: waar we gisteren heen werden gestuurd voor onze bandjes, worden we vandaag terug gestuurd naar de kassa. Waar gisteren het bord Press Guest VIP was afgeplakt, is het nu juist zichtbaar, maar moeten we er zo blijkt juist niet zijn… Heeft er iemand zich vergist in de dag qua planning? Hoe het ook zij, we krijgen uit eindelijk de juiste informatie en na de uitgebreide controle komen we naar binnen om weer een dagje te gaan genieten op het splinternieuwe festival. Het is de eerste keer dat Epic Metal Fest wordt gehouden. Er was gat ontstaan nadat Distortion Fest verleden jaar niet is doorgegaan en ook niet meer lijkt terug te komen.
Als eerste mag Scar Symmetry aftrappen vandaag. De zes koppige band heeft twee lead zangers, waarvan een grunter en één clean. Ze worden af en toe bij gestaan door de gitaristen, waarvan eentje opvalt door de koploze gitaar die hij lekker weet te bespelen. De nummers staan bol van de solo’s die hem goed af gaan. Daarnaast is de afwisseling tussen de lekkere harde grunt en de cleane samenzang van de andere zanger en de twee gitaristen iets wat erg goed werkt. Het tempo blijft er goed in en naar mate de heren warm gezongen zijn, klinkt het als geheel steeds beter. Als ze dan ook nog het nummer The Illusionist spelen is de set compleet. Een lekkere opwarmer is een feit.
Als tweede staat Dagobah op het andere podium. De uit Frankrijk afkomstige band speelt een combinatie van behoorlijk technische deathmetal, maar er zit af en toe een lekkere groove in de sound die van het podium afdreunt. De ietwat droevig en duister aandoende cleane zang van de frontman wordt afgewisseld met een stevige grunt. Af en toe zit het speel tempo tegen dat van grindcore aan, maar het publiek heeft de pit nog niet geopend. Geheadbanged wordt er zeker, maar daar blijft het voor nu even bij. Genieten is het van de heerlijk lompe rifs en de fijne grunt van de vocalist. Een frans accent heeft hij gelukkig totaal geen last van.
Op het hoofd podium is het nu de beurt aan Periphery. Wat gelijk opvalt is de enorme hoeveelheid snaren op het podium. Dit ligt niet alleen aan het feit dat er vier gitaristen staan, maar ook de hoeveelheid snaren per gitaar. Toegankelijk is het niet helemaal, de band doet denken aan Textures en Meshuggah, ook qua sound. De zanger maakt dit overigens ruimschoots goed door de leuke interactie met het publiek. Hij laat tijdig weten wanneer er te springen valt. Ook de meeste refreinen zijn wat meer recht toe recht aan en er wordt dan ook lekker geheadbanged. Dat het onder het kopje progressief valt, dat klopt wel. De band weet het echter in zo’n lekker jasje te gieten dat het toch gemakkelijker te luisteren blijft dan hun soort genoten in hetzelfde genre. Dit is bijzonder, zeker gezien het feit dat de band in sommige nummers bepaalde maten in meerdere ritmes tegelijk speelt. Niet alleen gitarist Misha is een genot om op een gitaar bezig te zien, de rest kan er ook meer dan aardig mee overweg. Tijdens het toch al ingewikkelde gitaarspel lopen ze elkaar te plagen en naar elkaars gitaarhals te grijpen, maar hiervan is niets te horen… Dit is toch wel het technische hoogstandje tot nu toe.
Nu iets van Nederlandse bodem na dat Amerikaanse prog geweld: Delain! Het lijkt er op dat de band behoorlijk populair is aangezien de zaal al behoorlijk vol stroomt, terwijl de vorige band nog volop aan het spelen is. Al voor de band überhaupt op het podium is begint de zaal al te klappen… De zaal is mega enthousiast en headbangt met de band mee. Ik heb denk ik last van wat gebrek aan technische diepgang, maar dat is wel te verklaren door het feit dat we met van een technisch enorm goede prog metal band afkomen. De zang van Charlotte is in de jaren dat de band nu speelt behoorlijk beter geworden. Toch stoort het tussenin ademen in de zinnen bijvoorbeeld nog steeds. Daar naast is er ook een behoorlijke echo toegevoegd aan de stem, die bijna irritant is om te horen. De interactie met het publiek werkt daarentegen weer heel erg goed, maar doet nogal gemaakt aan, alsof het te hard ingestudeerd is in plaats van spontaan. Dit geldt ook voor het simultaan headbangen van de gitaristen. Gitaar technisch valt er niets van te zeggen, dit is gewoon zoals het hoort, namelijk op topniveau. Timo doet het altijd al erg goed live en Merel is een fantastische toevoeging als vaste gitariste. Ze hebben het enorm naar hun zin op het podium en hebben meer dan voldoende tijd voor geintjes en spielerij. De set eindigt met het nummer We Are the Others, waar een heel fijn gedachten goed achter ligt. Als compleet plaatje toch wel goed.
Fear Factory. Er zijn een fors aantal mensen, waaronder mezelf, die hun hart vasthouden voor de zang performance van Burton. De vorige keer dat ze hier in dit gebouw speelde was de performance bedroevend, vooral op zang gebied was het meer dan slecht. Dit werd nog eens dun overgedaan in Dynamo, waar het zo mogelijk nog erger was. Vandaag doet men alleen maar de oude nummers en dan Demanufacture als album integraal, om precies te zijn. Als Burton de eerste cleane noten inzet valt er een pak van mijn hart, want oh wat zijn ze goed! De hele zaal kent deze teksten uiteraard van buiten en er wordt dus hard meegeblehrd en geheadbanged. De band is helemaal in Demanufacture stijl, inclusief de gitaar van Dino het is alleen maar genieten van de nummers van hun beste album ooit. Dit gaat ze naar mate de set vordert dusdanig goed af, inclusief de zang, het lijkt alsof ze wat goed te maken hadden. Het publiek geniet met volle teugen van de heerlijke nummers zoals Dog Day Sunrise, Replica en zelfs het niet zo vaak live gehoorde H-K (Hunter-Killer). Dit geldt ook voor Body Hammer De set eindigt heel sterk met het laatste nummer van het album die ik nog nooit live heb gehoord, namelijk A Therapy For Pain. Nou, de titel van die song klopt wel aardig met de situatie. Bedankt heren, volgende keer weer zo alstublieft!
Moonspell is de volgende op de al uitstekende line-up vandaag. De aparte stem van de zanger blijft nog altijd bijzonder na al die jaren. Er is niemand die klinkt zoals hem. Muzikaal zijn ze ook dusdanig origineel dat ze op dit festival ietwat uit de toon vallen, maar wel op de goede manier. De eigenzinnigheid komt in alles wat ze doen naar boven. Of het nou een gitaarsolo of ritme sectie betreft, het is allemaal net even anders dan je gewend bent van de gemiddelde metal band. Voeg daar wat aparte en oosters klinkende toetsen aan toe en dan heb je een idee. Het podium is ook bijpassend aangekleed in de stijl van het laatste album Extinct. Dit concert is tevens het einde van de huidige Europese tour. Om hun 23 jaar bij elkaar te vieren doen ze ook even een paar nummers van een erg favoriet album, Irreligious: Opium, met gelijk daar achter aan Awake!, zoals op de cd zelf ook het geval is. De set blijft heerlijk afwisselen tussen oudere en nieuwere nummers en tijdens Scorpion Flower komt Anneke van Giersbergen Fernando te hulp op het podium om het nummer te laten klinken zoals het origineel hoort, geweldig! Als laatste nummer mag natuurlijk Full Moon Madness niet mankeren, maar zoiets moois gaat altijd te snel voorbij.
We haasten ons naar de andere zaal, waar Eluveitie ons opwacht. Dit is weer een heel ander genre, waar oud Zwiters-Duits wordt gecombineerd met een aantal antieke instrumenten. Gooi daar overheen een portie death metal, een screamer, een zeer goede zangeres en een hoop folk invloeden en dan heb je het bijna. Dat deze bijzondere en briljante combinatie populair is, is wel duidelijk aan de response vanuit de zaal. Er worden veel verschillende instrumenten gebruikt, waaronder een aantal fluiten, echter zijn deze niet altijd even goed te horen, de afstemming van het geluid is niet altijd even lekker helaas. De viool en draailier hebben gelukkig dit probleem niet zo, maar deze hebben dan ook hun eigen aansluiting en zijn dus wat gemakkelijker af te regelen. Voordat Kingdom Come Undone begint, vertelt de zanger dat ze al anderhalf jaar op tour zijn en net terug zijn uit Zuid Afrika. Hij wil nu wel eens wat energie zien daar in het midden, hij ziet nog maar weinig mensen in de foto pit belanden… Gooooo! Ook bij Neverland is het actie in het publiek, de circle pit is geopend!
Na al dat geweld worden er twee akoestische gitaren ter hand genomen en mag de zangeres laten horen wat ze waard is. The call of the mountain wordt in “Swiss-German” gedaan, waarvan ze vertelt dat het net zo’n eigenaardige taal is als het Nederlands en het dus wel eens zou kunnen zijn dat we er zelfs wat van begrijpen. Mee jodelen mogen we ook van haar, ze laat ons horen wanneer we dit moeten doen. Of we dit ook nog tegelijkertijd kunnen met een wall of death? Da’s wat lastig zo blijkt… Het meezingen gaat echter prima, maar we zijn met het publiek niet opgewassen tegen de zeer krachtige stem van Anna Murphy. Voor de twee laatste nummers bedankt Eluveitie het publiek nog een laatste keer. De band speelt een bijzonder nummer, Tegernakô, zodat we ook wat kunnen dansen. Dansen? Van dansen komt weinig terecht, maar de pit is daarentegen weer open. De band komt nog terug voor een toegift in de vorm van het geweldige nummer Inis Mona.
Als een na laatste op de set staat Sepultura, met een speciale set ter ere van hun dertigste verjaardag. Dat dit een enorm dik vet mosh feest wordt is natuurlijk wel duidelijk. Deze heren hebben een zeer rijke historie als het gaat over hun Braziliaans beinvloede thrash metal, waarbij menig politiek onderwerp niet wordt geschuwd. Het is een moddervette setlist met allerlei klassieker erin verwerkt. Het publiek vind het fantastisch om die dikke pit weer open te gooien. Dat Max al lang geen deel meer uitmaakt van de band, mag de pret absoluut niet drukken. Is het raar om te zien? Ja, wel een beetje. De enorme donkere kale beer die de teksten eruit schreeuwt ziet er natuurlijk niet uit als een ongewassen dikke braziliaan met dreads, maar het deert echt niet. De nummers blijven fantastisch en we worden door de band getrakteerd op krakers uit een ver verleden zoals Inner Self, Arise, From the Past Comes The Storm en Bestial Devastation. De songs op cd klinken in verhouding natuurlijk wel ontstellend braaf in verhouding tot het brute geweld wat hier uit de speakers komt geblazen. We hoeven hier in ieder geval niet heel erg te letten op de kwaliteit, alhoewel alles best wel redelijk staat afgesteld. Hard is het in ieder geval absoluut, wat de sfeer ten goede komt.
De sound is natuurlijk over de jaren wel anders geworden. De eerste albums uit die tijd waren voornamelijk thrash metal, de band heeft zich daarna behoorlijk ge-evolueerd tot wat men nu is. Het mag ook wel in dertig jaar historie. Het fijne hiervan is dat ook de set dusdanig afwisselend is, met nummers als Territory, waar de invloeden vanuit Brazilië behoorlijk te horen zijn. Er is ook nieuwer werk te horen zoals The Vatican en ook Sepultura Under My Skin, speciaal opgedragen aan diegene die Sepultura vereeuwigd hebben op hun lijf. Van het populaire Roots album, waar Max ook nog deel van uitmaakte, doet de band onder andere Ratamahatta. Hierbij worden, net als toen al, de drums voor op het podium ritmisch ingezet door Derrick. Het geeft toch weer een beetje dat Roots gevoel terug en past prima bij een aantal van deze nummers. Als dan ook als laatste nummer Roots Bloody Roots wordt gedaan is daarmee dit feestje compleet. Wat zullen er een hoop mensen een ontzettende zere nek hebben intussen.
Dan is het eindelijk aan Epica, de organisatoren achter dit eendaagse festival, om zelf te laten zien wat ze kunnen. In het eerste nummer wordt al gretig gebruik gemaakt van de pyro’s. Waar Simone in het eerste nummer hier en daar nog wat wankel klinkt is dat als bij toverslag verdwenen bij het tweede nummer, The Essence of Silence. De hoge uithalen zijn hier dan ook een genot om te horen. Het gaat na een welkomstwoordje van Simone verder met een klassieker, al weer twaalf jaar oud: Sensorium. Hier is gelijk al te horen dat de band zich in de loop der jaren ook steeds verder ontwikkeld heeft, want het niveau is erg hoog geworden. Mark, die bekend staat zijn mening om dit soort dingen niet onder stoelen of banken te plaatsen, draagt het nummer Fools of Damnation op aan al die “pussies” die zichzelf opgeblazen hebben. Het blijft apart om de kale kletskop van Koen, de toetsenist, te zien. Hij komt tijdens het nummer naar voren met een draagbare gebogen toetsenbord, het duurt echter nogal even voordat deze te horen is… Eer dat hij te horen is, is Koen alweer terug naar zijn standplaats. De geluidsman heeft erg laat door dat hij deze input even aan moest zetten.
Het podium is behalve het vuur en de CO2 blazers ook erg mooi ingericht met licht. De lampen op en lichtpanelen achter het podium zijn erg gaaf en leveren mooie momenten op, daar deze goed bediend worden en uitstekend passen bij de sfeer van de nummers. Het blijft stevige nummers regenen, waarbij het lange Kingdom Of Heaven – A New Age Dawns – Pt. V. opvalt, niet alleen door de lengte maar ook door de kwaliteit waarmee hij wordt gespeeld. Stevig blijft het overigens, met nummers als Unleashed, waarbij er een aantal vuurpijlen met bijbehorend jank geluid over de lengte van het publiek in salvo’s worden afgeschoten. Simone bekent ook dat ze nogal een Moonspell fan is en heel trots is nu na zoveel jaar op dezelfde podia te staan. Ze draagt dan Cry For The Moon op aan alle mensen die haar geïnspireerd hebben. In het nummer doet ook de nieuwe violiste Nicole Ansperger van Eluveitie mee die een zeer mooie toevoeging vormt voor het spelen van de vele vioolpartijen in dit nummer. De band verwacht bij de stevige nummers hier en daar wel iets van een pit, maar ik ben bang dat de mensen die dit zouden kunnen veroorzaken na Sepultura naar huis zijn gegaan.
Het hoofd gedeelte van de set wordt afgesloten met Design Your Universe, en markeert hiermee ook het einde van het festival, ware het niet dat er nog een flinke toegift wordt gegeven, bestaande uit Sancta Terra, Unchain Utopia en Consign to Oblivion. Het festival is hiermee dan toch echt afgelopen. Epica kan terugkijken op een erg geslaagde eerste editie en er wordt al een tweede editie aangekondigd ook voor volgend jaar. Voor een eerste festival is de uitvoering echt wel goed, er is niets groots op aan te merken, goed is goed. Veel ervan was natuurlijk zo over te nemen van Speedfest, wat enorm scheelt in de voorbereidingen, maar dan nog is het gewoon piekfijn geregeld. De locatie leent zich uitstekend voor een festival als dit, waarbij je rustig kunt wisselen tussen de podia en geen ombouwtijd nodig hebt tussen de bands. Als ze weer zo´n lekkere combinatie aan bands weten neer te zetten volgend jaar, dan is dit echt wel een aanrader.
