Epica – Omega

Een album opnemen in tijden van een pandemie is uitdagend. De deadlines zijn strak, de maatregelen moordend voor artiesten. Epica is er ondanks de pandemie in geslaagd om weer een meesterwerk uit hun hoge hoed te toveren. We hebben vijf jaar moeten wachten op hun nieuwste en achtste album Omega. Volgens de bio zou het woord monumentaal niet genoeg de lading dekken van hun nieuwste werk. De band is helemaal los gegaan op het maken en combineren van cinematische, grootste en meest flashy tracks op een album ooit. Omega is een album van eenheid, vriendschap en de nauwe band die de bandleden met elkaar delen. Voor het eerst heeft de band echt samen gewerkt. Ze zaten samen, sparden, schreven en hadden vooral ook kwaliteitstijd samen als vrienden tijdens het schrijven van het album. Alles is door de band uit de kast getrokken om Omega te maken. Er is gebruik gemaakt van etnische instrumenten die wereldwijd door inheemse muzikanten zijn opgenomen.  Dit zeggende ben ik erg benieuwd naar het nieuwe materiaal. Ik duik er volop in en ben enthousiast om een review te gaan schrijven. Het album wordt op 26 februari 2021 gereleaset via Nuclear Blast.
Het album gaat van start met de epische intro Alpha – Anteludium. Ik zie bij live concerten de handjes al van de ene kant naar de andere kant zwaaien. Al snel gaat Abyss of Time – Countdown to Singularity van start. Een track waar een hele poos geleden al een videoclip van verscheen. Deze track gaf al een mooi beeld van wat we van het album konden gaan verwachten. Vol van bombast en diepzinnige lyrics die je om de oren worden geknald. De koren werken heerlijk samen met de stem van Simone. Wat opvalt is dat Mark een prominentere rol krijgt met zijn grunts. Dat geeft het net wat minder de Efteling metal feeling.

Verder met The Skeleton Key. Deze track gaat duister van start. Diepe riffs en de volle grunt van Mark voorspellen iets gaafs. Er is storm op komst. Niet veel later komt er een lichtpuntje door Simone’s stem. Ook hier werkt het koor meer dan prima. Voor het eerst krijgen we het kinderkoor ook mooi te horen. Dit geeft de track net die final touch.
Seal Of Solomon klinkt een beetje als Seif Al Din, die we uit het verre verleden van Epica al eens hebben gehoord. Met een toets aan Oriënt stamp ik rijkelijk met mijn voeten mee op de beukende bass lijnen. Ik hoop dat de nekspieren goed getraind zijn tegen de tijd dat we weer los mogen gaan op concerten. Voor deze track ga je ze ruimschoots nodig hebben. Gaia is de volgende track in de lijst. We beuken er lustig op los en zetten hier en daar een tandje bij in tempo. Verder met Code Of Life. Deze track heeft ook de oosterse invloeden. Je waant je met vlagen zo in het midden oosten. Ik vraag mij af of ik de stem van Zaher Zorgati (lead zanger van Myrath) hoor. Niet dat hij een prominente rol heeft maar duidelijk genoeg om op te vallen. We zetten weer een tandje bij met Freedom – The Wolves Within. Een track die de duidelijke boodschap meegeeft dat onze vrijheid in onszelf zit. Een echte battle track op zoek naar jezelf. Ook van deze track verscheen een prachtige clip.

We vinden Kingdom of Heaven prt 3 – The Antediluvian Universe  als volgende in de tracklist. Een track die inmiddels wel een creepy feel begint te krijgen. Mark verteld dat hij deel één schreef toen zijn oma overleed. Hij droeg het nummer aan haar op. Het derde deel schreef Mark samen met Isaac. Ook hier kwamen weer overlijdens aan te pas. De oma’s van Isaac en Mark overleden binnen één week. Dat er dus meer is tussen hemel en aarde moge duidelijk zijn. Dat thema is dan ook dankbaar gebruikt in de grote finale van de trilogie. Met zijn dertien minuten is deze track ook het meest ambitieuze nummer op het album. Alles gebeurt in cirkels. Just as water turns to snow, what is above so is below. Dat is wat deze track ons mee geeft. De band schroomt niet om gevoelige thema’s aan te kaarten als persoonlijke relaties, worstelingen met onszelf, gevechten tegen depressies en ongerustheid. We krijgen wijze lessen mee in empathie en zelfontwikkeling. We can cure ourselves. Use this healing energy for the holy trinity. Dit zeggende kan je alle emoties die daarbij horen duidelijk voelen. Het is een track waar ontzettend veel in gebeurt. Deze track vereist dan ook een aantal degelijke luistersessies om een mening te kunnen vormen. Ik kan deze track uitermate goed pruimen. We mogen hier en daar een iets venijnigere Simone horen dan we van haar tot nu toe gewend zijn. Ook de spannende progressieve invloeden zijn indrukwekkend om te horen.
We doen een flinke stap terug in gas geven. Rivers is de adembenemende mooie ballad op het album. Hier heeft het kinderkoor echt een mooie plek om te shinen. Van deze track verscheen kort geleden nog een video clip.

Gedaan met de rust want we gassen door met Synergize – Manic Manifest. Een catchy, maar toch groovy track. In eerste instantie lijkt de track redelijk rechttoe rechtaan te verlopen. Tot je de pakkende gitaarsolo om je oren gevlamd krijgt. Wow! We borduren verder op de voorganger met Twilight Reverie – The Hypnagogic State. Ook hier weer een diepgaande lyric over de confrontatie aangaan met je eigen demons in je hoofd. Als hekkensluiter vinden we Omega – Sovereign of the Sun Speres. De titeltrack van het album. Een laatste track waarbij de band alles uit de kast trekt en laat horen wat zij te bieden hebben: Catchy riffs, groovy bass lijnen, wervelende drums. Top dat af met de fantastische stem van Simone en de kers op de taart door de donkere grunts van Mark. Dan heb je een prima track.
Het album om kort te gaan:
Het valt op dat Epica steeds weer op zoek gaat naar vernieuwing. Naar dingen waar je enthousiast van wordt. Van die oorwormen die maar blijven knagen in je muzikaal brein. Met Omega lukt dat ruimschoots. Ik volg de band al jaren. Afgelopen albums schroomde de band niet om allerlei verschillende invloeden te verwerken in de tracks. Zo word er vaker gebruik gemaakt van koren, vreemde muziek instrumenten, invloeden van andere muziekgenres. Deze invloeden worden steeds geraffineerder en volwassen. Mede ook door dat er meerdere bandlid wissels zijn geweest en daar weer nieuwe invloeden bij kwamen groeide de band in sound. Epica is als het ware getransformeerd van de rustige huismus naar een full force, agressieve arend in de muziekwereld. Die transformatie ging met vlagen wat langzaam maar hey, vooruit is vooruit! Ik heb vaker gemerkt bij eerdere albums dat er een paar gave uitschieters bij zitten in tracks. Toch was het wel vaker wat veel van hetzelfde. Er was voor mijn gevoel een kleine schop onder de kont nodig en die is er gekomen met Omega. Het album is nog steeds Epica maar dan de 2.0 versie. Er wordt vaker gebruikt gemaakt van de diepe grunts van Mark. Het kinderkoor, waar voor het eerst in de band carrière gebruik van wordt gemaakt, geeft hier en daar net dat mooie extra laagje wat de track af maakt. Elke track is goed doordacht en geraffineerd uitgewerkt. De diepgaande lyrics over onderwerpen waar vaak toch wel een taboe op rust worden niet geschroomd. Dik compliment om deze te blijven gebruiken als inspiratie. Epica heeft met Omega laten horen waar zij tegenwoordig in staat toe zijn. Simone is uitgegroeid van niet alleen een knap gezicht naar ook een meer dan prima veelzijdige zangeres. Het is gaaf om te zien dat ieder bandlid zijn stukje invulling kan en mag geven. Als je bandleden hebt met zoveel verschillende achtergronden aan stijlen ben je wel gek als je daar niet uitgebreid gebruik van maakt. Dat is met Omega ruimschoots gebeurd. Wat mij betreft een must have album van 2021.      
Line up:
Simone Simons | Vocals
Mark Jansen | Guitars & Growls
Isaac Delahaye | Guitars
Coen Janssen | Synth & Piano
Ariën Van Weesenbeek | Drums
Rob Van Der Loo | Bass
Tracklist:
1. Alpha – Anteludium
2. Abyss of Time – Countdown to Singularity
3. The Skeleton Key
4. Seal of Solomon
5. Gaia
6. Code of Life
7. Freedom – The Wolves Within
8. Kingdom of Heaven prt 3 – The Antediluvian Universe
9. Rivers
10. Synergize – Manic Manifest
11. Twilight Reverie – The Hypnagogic State
12. Omega – Sovereign of the Sun Spheres