Ten opzichte van de vorige cd Obsessions uit 2011 klinkt Fantasmagoria minstens even vol qua geluid. Qua nummers echter heeft Samuel wel een stap vooruit gemaakt, want de veertien nummers op de cd zijn beter opgebouwd, hebben een herkenbare structurele opbouw en klinken gewoon meer ontwikkeld. Of zoals je het zou kunnen zeggen: meer volwassen. De composities zijn duidelijk gebouwd op goede gitaarriffs waarna de rest er als een monument op geplaatst is. Muzikaal gezien komt dit zeker ook door toedoen van onder andere Matt Marinelli (Borealis), Mike LePond (Symphony X) en Léo Margarit (Pain Of Salvation). Wat mij bijzonder nog het meest aanspreekt is daarbij de keuze voor Tom S. Englund (Evergrey) en Ida Haukland (Triosphere) en Simone Mularoni (DGM) die verantwoordelijk zijn voor de zangpartijen. Dit drietal is in staat om werkelijk het verhaal tot leven te wekken. Na het intro ben ik dan ook heel nieuwsgierig naar de rest van de cd. Met het nummer The Arch komt er meteen een partij Melodic Powermetal naar binnen dat goed vol geproduceerd is qua geluid. De koorzang aan het eind van het nummer geeft meteen de veelzijdigheid weer die zich doortrekt in Morning Rose. In Venom wordt er wat gas terug genomen, maar juist hierdoor wordt er een zekere spanning opgebouwd dat met een pompend ritme in The Black Parade voortgang vindt. Hoewel Julien Spreutels al voor de nodige accenten heeft gezorgd met zijn keyboard, mag hij in The Black Parade wat meer laten horen binnen een solo. Via T.H.O.R.N.S. komen we bij de eerste gevoelige snaar op de cd: Garden in Exile. Een buitengewoon fraai een-tweetje tussen zang en piano. In de nummers Raven’s Curse en Living Fortress krijgt de gitaar vooral heel veel ruimte. De solo’s in beide nummers lijken echter wel wat op elkaar, hoewel dat niet hinderlijk is. Fantasmagoria is de ballad in het geheel en meteen een punt van omwenteling. Englund en Haukland halen het beste in elkaar in dit, door piano begeleide, nummer. De vier nummers die de cd afsluiten kennen nog altijd wel een vol geluid, maar zijn minder heftig. Een beetje minder power- en een beetje meer melodic metal. Now Of Forever, Forgotten Symphony en Unreal zijn zeer gemakkelijk nummesr om naar te luisteren, maar hier boet Samual niet in aan kwaliteit. Integendeel.
Met Fantasmagoria is Epysode niet alleen een aflevering verder, maar is de ‘serie’ alleen maar aantrekkelijker en spannender geworden. Het onderwerp lijkt wat fantasievoller dan Obsessions. De intensiteit is er absoluut niet minder om. Een tip voor een jaarlijstje.