Eric Church – Melkweg (Amsterdam) 04/03/2014

Toen ik hoorde dat Eric Church acte de presence zou gaan geven in de Melkweg was ik vastbesloten om daar bij te zijn. Het komt nagenoeg nooit voor dat countrysterren de oceaan oversteken voor een toer door Europa. Laatste keer dat ik me kan herinneren was Toby Keith in Paradiso maar dat heb ik helaas moeten missen. De Melkweg is aardig gevuld als we binnen komen lopen. Uitverkocht is het helaas niet maar aan de boots en truckerpetjes te zien zijn hier behoorlijk wat fans op af gekomen. De band die de zaal mag opwarmen heet The Cadillac Three en timmeren nog niet heel lang aan de weg. Ze spelen een aardige mix van country en rock wat vergelijkingen vertoont met de muziek van bijvoorbeeld Blackberry Smoke. Heel spannend is het allemaal niet wat de drie heren uit Tennessee doen maar ze krijgen de zaal wel lekker mee. Al met al een aardige opwarmer.
Na een half uur spelen houdt The Cadillac Three ermee op. Het podium wordt klaargemaakt voor één van de meest populaire countrysterren van dit moment, Eric Church. Eric wordt door velen gezien als de rebel van de country music en niet geheel onterecht. Met zijn mix van country, pop en southern rock staat hij garant voor een uniek geluid binnen het genre. Alhoewel de teksten ook hier en daar rebelse trekjes hebben (Smoke A Little Smoke, Drink In My Hand, Jack Daniels, I’m Getting Stoned om er een paar te noemen) is er ook ruimte voor serieuze onderwerpen.
Het is negen uur en de outlaw komt op. Zonnebril op en breed glimlachend laat hij de zaal zien dat hij er zin in heeft. Hij trapt af met ‘Smoke A Little Smoke’ en daarmee is de toon gezet. De goedlachse Amerikaanse hitmachine is energiek en met hier en daar wat interactie worden de nummers in een rap tempo achtereen gespeeld. De band die de Amerikaan mee heeft gebracht speelt overigens ook de sterren van de hemel. Het geluid is goed, Eric is ook goed bij stem, alles klopt. Hij lacht voortdurend en geeft alles wat hij heeft. Na een aantal uptempo nummers neemt hij even gas terug met het rustige (overigens bijzonder humoristische) Jack Daniels (waar ook ter wereld, hij drinkt Jack) en een solo uitvoering van ‘Like Jesus Does’.
Wat Eric en zijn kompanen doen is niet ingewikkeld maar o zo toegankelijk en vooral aanstekelijk. Hij ontpopt zich als een ware rasentertainer die voor maar één doel geboren lijkt te zijn; het publiek vermaken. Beide gitaristen stelen overigens ook de show met hun strakke gitaarwerk. Wat hier vanavond op het podium gebeurt is topamusement van de bovenste plank. Noem het country als je wil, noem het geen country als je dat niet wil. Feit blijft dat hier muziek gemaakt wordt die recht uit het hart komt van deze Amerikaan. De zaal wordt op ieder bekend nummer getrakteerd (Eric speelt maar liefst acht van het elf-tellende hitalbum ‘Chief’ en maar liefst vijf nummers van zijn nieuwe album ‘The Outsiders’) en bij ‘These Boots’ gaan de laarzen de lucht in en krijgen twee gelukkigen een handtekening op hun laars.
Na een hele korte onderbreking wordt het optreden hervat om in de laatste drie nummers nog even alles te geven. Het intieme (wederom solo uitgevoerde) ‘Country Music Jesus’ wordt opgevolgd door het nieuwe ‘Like A Wrecking Ball’ met als ultieme afsluiter de grote hit ‘Springsteen’ waarin hij ook nog even tussendoor een stukje ‘Born to Run’ covert. Genialiteit heeft zojuist een nieuwe dimensie gekregen. Dit was in één woord geweldig.