Opener “Good Time” is een gospeltrack, licht en luchtig, en vrolijker dan we van Gales gewend zijn. Mede door zijn zang is de funk op dit album nooit ver weg en “Change In Me” is zelfs een rockreggae. Maar rocken kan hij ook nog steeds. “I’ve Been Deceived” was bijvoorbeeld een prima track geweest voor Pinnick Gales Pridgen, in Freddie King’s “Boogie Man” wordt Gales terzijde gestaan door Gary Clark Jr. en in het verder enorme funky “Repetition” gaat hij het gitaarduel aan met grote broer Eugene. Op “Help Yourself” geeft hij de ruimte aan de zestienjarige Christone “Kingfish” Ingram, waarmee de cirkel van het wonderkind Eric Gales rond is. Het album wordt afgesloten met “Swamp”, een lekker vlotte instrumentale jam.
De productie van Fabrizio Grossi (Supersonic Blues Machine) maakt de variatie in songs tot een eenheid. Bovendien hoor je op dit album dat Gales qua strak spel op momenten Robert Cray naar de kroon steekt. Voor iemand die ondanks zijn talent altijd in de B-divisie van de blues is blijven hangen is dat niet verkeerd, al weten kenners al een tijdje dat die B-divisie eigenlijk niet zijn niveau is.
Zelf ben ik vooral een liefhebber van de psychedelische bluesrocker Eric Gales, maar Middle Of The Road bevalt me desondanks erg goed. De rustige momenten zijn goed gedoseerd en dermate goed dat je hoe dan ook met bewondering zit te luisteren.
Zou het voor Eric Gales te laat zijn voor promotie naar de hoogste divisie? Middle Of The Road is in elk geval een overtuigende poging.
Eric Gales website