Eric Gales – The Bookends

Eric Gales is nu 44 jaar oud, maar kreeg als zestienjarige al een platencontract bij Elektra. Na jaren van persoonlijke problemen kreeg Gales een paar jaar geleden zijn leven weer op de rit en in 2017 maakte hij zijn eerste plaat voor Provogue/Mascot, Middle Of The Road. Hij toerde zich vervolgens helemaal suf en werkte tussendoor met tal van muzikanten uit de Mascot-stal. En nu is er The Bookends, zijn zestiende studioalbum.
Net als de vorige keer is het geen heel heavy plaat geworden. Vaak is het gitaarwerk in de melodie vooral funky, terwijl de solo’s nog steeds erg bluesy zijn. Het liedje staat centraal, waar in het verleden het liedje nog wel eens een kapstok was voor de solo, hoe mooi ook. Dat betekent overigens niet dat de blues verdwenen is, die zit er nu meestal wat subtieler in verwerkt. Deels heeft dat waarschijnlijk met zijn schrijfpartner te maken. Op Middle Of The Road schreef hij tracks met heel veel verschillende mensen, zoals zijn broer Eugene, maar ook Mike Varney, Lance Lopez en Lauryn Hill. Hier zijn veel tracks geschreven met G-Sharpe, een New Yorkse hiphopartiest(!). G-Sharpe heeft ook nog een paar songs aangeleverd die zijn geschreven zonder Gales, maar mét gitarist Levi Seacer Jr., de gitarist uit Prince’s New Power Generation.
Het heerlijke gitaarwerk is overigens niet verdwenen. Luister maar eens naar Somebody Lied. Het had een poppy r&b-track kunnen zijn, maar Eric Gales maakt het verschil met zijn solo’s. Dat is iets wat je vaker merkt op dit album: het zijn niet per definitie rock- of bluessongs, maar tegelijkertijd zit is de blues iedere keer weer prominent. Producer Matt Wallace (o.a. Faith No More) heeft die schijnbare tegenstelling van licht en bluesy prima vast weten te leggen. Dat Gales met King’s X’ Dug Pinnick heeft gewerkt in Pinnick Gales Pridgen hoor je op een track als Whatcha Gon’ Do: het is in de basis een echte popsong, maar de uitvoering is redelijk heavy, terwijl Gales’ zang boordevol soul zit. Rechttoe-rechtaan bluessongs zijn er trouwens ook nog, zoals Southpaw Serenade en Reaching For A Change. De benadering mag dan anders zijn, Gales heeft de blues zeker niet in de uitverkoop gedaan.
Ook deze ronde zijn er weer gasten op het album te vinden. Zanger B. Slade op Something’s Gotta Give en bonustrack Pedal To The Metal, Doyle Bramhall II op Southpaw Serenade en Beth Hart op With A Little Help From My Friends. Die laatste Lennon/McCartney-compositie is natuurlijk overbekend, maar de energie die Gales en Hart erin gooien maken dat ik het een van de beste versies ooit vind.
Gales heeft jarenlang net onder de top moeten knokken voor zijn plekje. Als hij dit niveau vast weet te houden zoals hij dat nu al een paar jaar doet zou hij zomaar nog eens de carrière kunnen krijgen die past bij zijn talent. Later dit jaar staat Gales op het Holland International Blues festival.

Eric Gales Band website