Het blijft me verbazen hoe ik ook na inmiddels achttien jaar recenseren prima artiesten compleet gemist kan hebben. Zoals Erja Lyytinen.
De naam verraadt dat ze uit Finland komt, waar ze al ruim twee decennia haar kunsten vertoont. Ze heeft haar opleiding genoten bij onder andere Dylan-gitarist Billy Cross en Chick Corea-gitarist Scott Henderson, ze stond op het podium met Carlos Santana (die haar de bijnaam Lightning gaf, als verwijzing naar Lightnin’ Hopkins) en had al gasten als Jennifer Batten (Michael Jackson, Jeff Beck) en Sonny Landreth op haar albums.
Finland, dat lijkt muzikaal erg ver weg, maar ik kan werkelijk niets bedenken waarom haar twaalfde studioalbum Waiting For The Daylight geen internationaal succes zou kunnen worden. De dame is veelzijdig: het album bevat negen eigen tracks, waarop ze meer dan uitstekend musiceert, ze heeft als zangeres uitstraling en de uitstekende productie blijkt ze óók al zelf gedaan te hebben.
Het zit ergens halverwege blues, rock en pop. Ook als de gitaren bepaald niet ingetogen zijn blijft er vaak een onweerstaanbaar randje pop in haar composities hangen. Last Girl is daar een mooi voorbeeld van. Poppy refrein, bluesy coupletten en ondertussen gitaarloopjes die wel aan Joe Satriani doen denken. Het titelnummer begint juist met een lekker grommend gitaargeluid om grotendeels als een soort proggy mid-tempo powerballad verder te gaan. Never Really Had You is een bluesballad waar ze á la Gary Moore gierende solo’s tussendoor gooit. You Talk Dirty is een lekker uitbundige rocker waarin Lyytinen opdringerige macho’s een veeg uit de pan geeft met het fijne regeltje “just an ego boost walking in a polyester suit” en afsluiter The End Of Music is een van de tracks waarin ze haar kunnen op slidegitaar laat horen.
De stem van Lyytinen is al even veelzijdig als haar gitaarspel. Ze kan lieflijk zingen, maar heeft altijd wel in alle registers kracht in haar stem zitten á la Pat Benatar, When Rivers Meet’s Grace Bond of – bijvoorbeeld in Love Bites – Kristin Evegård van Diablo Swing Orchestra. In het eerder genoemde Never Really Had You gooit ze er uithalen tussendoor alsof ze op het Eurovisie Songfestival staat. In een veel betere song, dat wel.
Erja Lyytinen, onthoud die naam. De blues is lang een genre voor bijna uitsluitend mannen geweest, maar er zijn steeds meer vrouwen die hun plek opeisen. Lyytinen doet dat op Waiting For The Daylight met een veelzijdig en eigen geluid.