Op deze vrijdagavond bundelden Dynamo en De Effenaar de krachten voor een package met drie heel verschillende acts die toch genoeg met elkaar gemeen hebben om ze te verbinden en de mix van het jonge en oudere publiek te vermaken. Jonge dames met zwarte lippen mixen zich met oudere heren in Marilyn Manson shirts.
Wat de eerste band gemeen heeft met de headliner vanavond is dat ze een jeugdig publiek aanspreken. Escape Elliott brengt een aanstekelijk soort pop punk dat vooral in Engeland het goed doet. Denk aan een net iets scherpere Paramore. De West-Vlaamse band heeft met zangeres Isaura en haar felgekleurde haardos een opmerkelijke en energieke blikvanger. Daarnaast is gitariste Lien Anseele een voorbeeld voor elke jongedame. Vanwege haar spierziekte speelt ze haar instrument vanaf een speciale, op een troon lijkende stoel. Respect voor de inventiviteit en doorzettingsvermogen om zo toch dromen waar te kunnen maken. Overigens, na een kort gesprekje na de set kan ik ook niet anders zeggen dat ze ook qua vriendelijkheid een voorbeeld is voor de jongere muzikanten van de toekomst. Neem daarnaast nog een uitstekende drummer en bassist met een heerlijke down-to-earth uitstraling en je hebt een band die de kans maken om internationaal door te breken.
Ja, hun muziek is een stuk minder donker dan die van de andere acts, en soms is het geluid even wat dun. Maar de nummers zijn zo catchy, en de positieve uitstraling van de band zo groot dat dit ruimschoots goed gemaakt wordt.
Met SKOLD nemen we een sprong in het duister. Industrial, met bijbehorende outfits en schmink. Tim Sköld de vocalist/gitarist/brein van deze groep werkte eerder met grote jongens als KMFDM en Marilyn Manson. Die namen geven duidelijk aan waar je bij hun sound aan moet denken. Dit is de ideale track voor een vampierfilm waar in donkere clubs wordt gedanst. Het feit dat Tim ook producer was voor de hoofdact geeft aan wat hij gemeen heeft met de headliner.
Toch zijn sommige nummers ook nog best mee-zingbaar tussen de dikke beats door, neem nu Small World met een tekst als “set the world on fire”. Ik ben verrast hoe de vocalen van Tim live zowaar beter tot hun recht komen live dan op de plaat. De lichtshow (veel paars en blauw) maakt het voor de fotografen niet makkelijk, maar gelukkig laat onze Rockportaal fotografe zich daardoor niet kisten zo kun je in dit artikel zien.
De band waar toch echt de meeste mensen voor kwamen vanavond is natuurlijk Motionless In White. Het enthousiaste publiek wordt door een minst even enthousiaste Chris Motionless en zijn band getrakteerd op een mooi gebalanceerde setlist die bestaat uit het oudere werk en nieuwe nummers als Disguise. Absolute hoogtepunt is natuurlijk Voices, wat na het optreden als een onuitwisbare stem inderdaad in mijn hoofd blijft zitten. Het valt niet te ontkennen dat ze simpelweg sterke nummers hebben die zowel heavy als catchy zijn. De zegetocht van deze band zet zich voort en ik durf te zeggen dat als ze zo doorgaan wel eens wat grote festivals zouden moeten kunnen headlinen. Niet voor niks dat Slipknot ze al eens eerder op tour namen.
Lof voor Chris die de gave bezit iedereen in het publiek te doen denken dat hij ze persoonlijk aankijkt en het podium optimaal benut zodat iedereen hem goed te zien krijgt. Drummer Vinny blijkt jarig te zijn en als cadeautje krijgt hij een heuse drumsolo te spelen en een gebakje. Oh, en natuurlijk een “Happy birthday” van het publiek.
Al met al een verrassende avond die heeft laten zien dat verschillende stijlen muziek prima samen kunnen gaan als je de juiste snaren weet te raken bij het publiek en instrumenten.