Het is klokslag 6 uur wanneer ik mij een weg baan door het woon-werkverkeer van Eindhoven. Het belooft een heftige avond te worden met op het programma Napalm Death en de support wordt verzorgd door 3 aanverwante acts. Wanneer ik een blik op de timetable werp zie ik de eindtijd van 00:00 staan en dan weet ik het zeker, dit wordt een latertje. Maar ach leven doe je maar één keer en het feit dat mijn eerste afspraak morgen pas om 11:00 uur is doet mij goed.
De openingsband van deze avond is het Amerikaanse Escuela Grind en zoals de naam al doet vermoeden spelen ze Grindcore dan wel niet gemixt met Hardcore en Powerviolence. Het is mooi om te zien hoe de mannelijke instrumentale sectie vergezeld wordt door frontvrouw Katerina Economou. Het is in het begin nog niet zo druk in de zaal en dus speelt de band voor slechts 50 mensen. Dit heeft echter als bijkomend voordeel dat ik rustig kan genieten van de show. Bij aanvang van de set domineren vooral de drums, maar na 3 nummers is het geheel meer in balans en is te horen over wat voor strot Katerina beschikt. 
Het is vooral drummer Jesse Fuentes die het publiek weet op te zwepen door te vragen om beweging. Diezelfde beweging straalt op het podium in volle glorie met karatekicks en punches van de frontvrouw. Naast de bewegelijkheid vallen ook de roze/blauwe wollen sloffen van gitarist Jason Balthazar Eldridge op. Fijn dat iedereen zichzelf kan en mag zijn.
Door de tempowisselingen in de drums en riffs blijft het geheel boeiend. Toch blijven de moshpits nog uit. Escuela Grind laat naast de lyrics ook op het podium weten dat ze erg inclusief zijn. Dit doen ze door speeches als “Everything we do up here is for the people of color, the gays and the trans people” Riffs zijn zoals het hoort in dit genre, snel, onvervalst en met weinig melodie. Het plezier is van de gezichten af te lezen bij de band. Ze brengen een fris geluid met korte nummers en veel energie dankzij de unieke mix van genres. Tracks als Cliffhanger en afsluiter Meat Magnet doen het goed en weten het publiek flink moe te maken. Terecht dat ze op deze bill mogen openen en dat doen ze sterk.
Daar waar tegenwoordig veel Russische bands (om welbekende redenen) gecanceld worden is dit (gelukkig) niet het geval bij Siberian Meat Grinder. De 5 heren komen iets later dan gepland het podium op. Allen gekleed in eigen merch, maar wie ben ik om daarover te oordelen. Reclame is immers reclame. De Crossover/Thrash band gaat alweer 12 jaar mee en begint een vaste fanbase op te bouwen. Dit valt dan ook te zien aan het aantal mensen die feilloos de teksten mee blèren. Goedgemutste (of zal ik zeggen goedgemaskerde) frontman Vladimir the Grand Tormentor is tussen de nummers door erg spraakzaam en maakt contact met het publiek. Toch vallen zijn vocalen volledig in het niet door al het instrumentale geweld. De enige vocals die hoorbaar zijn komen van het publiek of van het duo, dat behalve de ritmesecties, ook de backing vocals voor hun rekening nemen. 
De leadpartijen zijn waanzinnig en doen denken aan bijvoorbeeld Machine Head. De melodische lijnen zijn een aangename verademing tussen al het Grind, Hardcore en Death geweld van deze avond. Ik durf bijna te zeggen dat deze te goed zijn voor het genre. Vanaf de eerste gitaaraanslag zijn er kleine opstootjes aanwezig die bijna op moshpits lijken. De fans eten uit de hand van de band en zijn laaiend enthousiast. Ches, Morbid Whip of Decay, drummer in dienst slaat hard maar helaas ook vaker uit de maat. Het optreden is niet foutloos, echter zal dat de meeste aanwezigen een worst wezen want als ik zo om mij heen kijk zie ik veel vrolijke gezichten.
Opvolger van de avond is het niet onbekende Dropdead. Deze band gaat al meer dan 30 jaar mee in de Punk/Hardcore scene. Dat is te zien ook aan de grijze haren en de rimpels. Het maakt verder helemaal niet uit want leveren doen ze als geen ander. De nummers zijn kort en extreem energiek. Alle vormen van punkriffs doen zijn rondte en het crustgehalte is lekker hoog. De basgitaar is overduidelijk in de mix en dat doet het publiek veel goeds. Zelden zulke snelle drums gezien als deze avond. 
Gelukkig hebben de 4 heren voortdurend rust door het veelvoud aan speeches die vocalist Bob Otis ons voorschotelt. Het publiek vindt het helemaal fantastisch en dingen als “We stand against Facism and Racism” zijn vaste kost. Ergens heeft het wel wat, zo’n speech van 3 minuten over veganisme, om vervolgens een luttele 40 seconde aan muziek te spelen. Halverwege de set komen de ontblote bovenlichaam te voorschijn en worden de pits levensgevaarlijk. Zelfs front row kom ik er niet ongeschonden van af met een bloedlip en meerdere klappen op mijn lichaam, maar dat is hier ook eerder regel dan uitzondering. Slechts een half uur gespeeld maar iedereen is tevreden. Wat een extremiteiten werden hier tentoongesteld!
Als laatste mogen de legendes uit Birmingham het podium betreden. Niemand minder dan Napalm Death heeft logischerwijs de eer om af te sluiten. Het is de eerste avond van de tour, maar dat is in geen enkel opzicht te merken. De band draait immers al meer dan 4 decenia mee en is aardig goed op elkaar ingespeeld. Vanaf de eerste toon van Narcissus gaat het publiek los. Prachtig om de jonkies tussen de oudjes te zien. Het publiek is erg divers en gelukkig zijn er ook vrouwen die niet bang zijn voor wat zelfbenoemde “musical destruction”. Blikvanger is de altijd energieke Mark “Barney” Greenway. Speciaal voor hem hebben ze het drumstel een meter naar achter gezet, zodat hij iedere centimeter van het podium zorgvuldig kan benutten met z’n bewegingen en uitbarstingen. Vaak zie je bij lang bestaande bands dat ze op de automatische piloot spelen. 
Napalm Death behoort daar niet toe. Veel interactie met het publiek, luisteren naar wat ze willen en lollig meedoen. Barney zoekt dan ook veelvuldig contact met het publiek en gaat in op het geschreeuw van enkele fans. Muzikaal is het vooral heel snel en velen bewegen met hun handen mee omdat headbangen niet te doen is. De oplettende fan hoort echter de kwaliteit in deze muziek. Zo is Shane Embury een bijzonder kunstige bassist die vliegensvlug aan de snaren plukt. De prachtige basklanken vullen dan ook vaak de ruimte. Klassiekers zoals Scum, Nazi Punks Fuck Off en Suffer The Children komen allen aan bod. Hetzelfde geldt voor het jokernummer You Suffer, dat slechts één à twee seconde duurt. Hier krijgt het publiek geen genoeg van en dus vragen ze om een tweede keer You Suffer. Na eerst Smash A Single Digit te spelen, krijgt het publiek waar het om vraagt. Barney en kornuiten spelen een tweede keer You Suffer. Het is geen minuut rustig in de zaal en het bier vloeit rijkelijk danwel niet door de lucht. Zowel het oude als het nieuwe werk wordt ten zeerste geapprecieerd door het publiek. Barney kondigt een nummer aan maar vergeet van welk album deze komt. Gelukkig staan honderden fans hem bij. Iedereen lijkt een leuke avond te hebben gehad, nou oke misschien die gast die tijdens slot offensief Siege Of Power met z’n gezicht de grond kuste iets minder. Napalm Death zag en overwon. Een geweldige avond voor fans van de hardere genres. Ongeacht smaak is Napalm Death een band die live ervaren moet worden door iedereen.
Foto’s Marc Koetse
