Het is klokslag 6 uur wanneer ik mij een weg baan door het woon-werkverkeer van Eindhoven. Het belooft een heftige avond te worden met op het programma Napalm Death en de support wordt verzorgd door 3 aanverwante acts. Wanneer ik een blik op de timetable werp zie ik de eindtijd van 00:00 staan en dan weet ik het zeker, dit wordt een latertje. Maar ach leven doe je maar één keer en het feit dat mijn eerste afspraak morgen pas om 11:00 uur is doet mij goed.
De openingsband van deze avond is het Amerikaanse Escuela Grind en zoals de naam al doet vermoeden spelen ze Grindcore dan wel niet gemixt met Hardcore en Powerviolence. Het is mooi om te zien hoe de mannelijke instrumentale sectie vergezeld wordt door frontvrouw Katerina Economou. Het is in het begin nog niet zo druk in de zaal en dus speelt de band voor slechts 50 mensen. Dit heeft echter als bijkomend voordeel dat ik rustig kan genieten van de show. Bij aanvang van de set domineren vooral de drums, maar na 3 nummers is het geheel meer in balans en is te horen over wat voor strot Katerina beschikt.
Door de tempowisselingen in de drums en riffs blijft het geheel boeiend. Toch blijven de moshpits nog uit. Escuela Grind laat naast de lyrics ook op het podium weten dat ze erg inclusief zijn. Dit doen ze door speeches als “Everything we do up here is for the people of color, the gays and the trans people” Riffs zijn zoals het hoort in dit genre, snel, onvervalst en met weinig melodie. Het plezier is van de gezichten af te lezen bij de band. Ze brengen een fris geluid met korte nummers en veel energie dankzij de unieke mix van genres. Tracks als Cliffhanger en afsluiter Meat Magnet doen het goed en weten het publiek flink moe te maken. Terecht dat ze op deze bill mogen openen en dat doen ze sterk.
Daar waar tegenwoordig veel Russische bands (om welbekende redenen) gecanceld worden is dit (gelukkig) niet het geval bij Siberian Meat Grinder. De 5 heren komen iets later dan gepland het podium op. Allen gekleed in eigen merch, maar wie ben ik om daarover te oordelen. Reclame is immers reclame. De Crossover/Thrash band gaat alweer 12 jaar mee en begint een vaste fanbase op te bouwen. Dit valt dan ook te zien aan het aantal mensen die feilloos de teksten mee blèren. Goedgemutste (of zal ik zeggen goedgemaskerde) frontman Vladimir the Grand Tormentor is tussen de nummers door erg spraakzaam en maakt contact met het publiek. Toch vallen zijn vocalen volledig in het niet door al het instrumentale geweld. De enige vocals die hoorbaar zijn komen van het publiek of van het duo, dat behalve de ritmesecties, ook de backing vocals voor hun rekening nemen.
Opvolger van de avond is het niet onbekende Dropdead. Deze band gaat al meer dan 30 jaar mee in de Punk/Hardcore scene. Dat is te zien ook aan de grijze haren en de rimpels. Het maakt verder helemaal niet uit want leveren doen ze als geen ander. De nummers zijn kort en extreem energiek. Alle vormen van punkriffs doen zijn rondte en het crustgehalte is lekker hoog. De basgitaar is overduidelijk in de mix en dat doet het publiek veel goeds. Zelden zulke snelle drums gezien als deze avond.
Als laatste mogen de legendes uit Birmingham het podium betreden. Niemand minder dan Napalm Death heeft logischerwijs de eer om af te sluiten. Het is de eerste avond van de tour, maar dat is in geen enkel opzicht te merken. De band draait immers al meer dan 4 decenia mee en is aardig goed op elkaar ingespeeld. Vanaf de eerste toon van Narcissus gaat het publiek los. Prachtig om de jonkies tussen de oudjes te zien. Het publiek is erg divers en gelukkig zijn er ook vrouwen die niet bang zijn voor wat zelfbenoemde “musical destruction”. Blikvanger is de altijd energieke Mark “Barney” Greenway. Speciaal voor hem hebben ze het drumstel een meter naar achter gezet, zodat hij iedere centimeter van het podium zorgvuldig kan benutten met z’n bewegingen en uitbarstingen. Vaak zie je bij lang bestaande bands dat ze op de automatische piloot spelen.
Foto’s Marc Koetse