Eternal Struggle – Year Of The Gun

Geboren en opgegroeid in een politieke brandhaard en een omgeving in het Midden-Oosten waar het soms een uitdaging is om te leven, heeft Eternal Struggle genoeg impulsen en invloeden om hun muziek kracht te geven en met hun teksten te vertellen over een overheid die zaken als corruptie racisme, oorlog voeren en onevenredig gewelddadig militairoptreden als gewoon ervaart. Een omgeving waar het begrip ‘mensenrechten’ soms ver te zoeken is.
Het gevoel zetten ze goed neer in hun wat agressieve en chaotische live-optredens. Na het debuut Breaking & Entering heeft de band de boodschap al mogen verkondigen op Wacken Open Air. Zie hier de registratie ervan: https://www.youtube.com/watch?v=SrMUD4hXV44
Deze week komen de heren dan eindelijk met het langverwachte album Year Of The Gun waar alle energie, boosheid en agressie langs alle mogelijke en onmogelijke wegen naar buiten wordt geperst.
Het is een album dat je van begin tot eind bombardeert op energieke ritmes die gestoeld zijn op de fundamenten waar ook Hatebreed en Suicidal Tendencies te vinden zijn. Year Of The Gun is een ADHD-aanval waar geen ritalin tegen bestand is. En of je het wilt of niet, je wordt genadeloos mee gesleurd in de vloedstroom die Eternal Struggle voortbrengt.
Ligt het tempo over het algemeen erg hoog, in het titelnummer Year Of The Gun is het het heavy zware en langzame karakter dat overtuigt. Want met die nietsonziende wals aan riffs en zware drumritmes ontwaakt de immense groove die er in verscholen zit. En dat grooven krijgt een overtreffende trap in Pride Kills terwijl de band tekstueel het eigen motto hiermee neerzet waarbij ieder lid van de band ervan overtuigd is dat er nooit en te nimmer winnaars zijn in een oorlog. Een oorlog is slechts een ‘activiteit’ waar verliezen te betreuren zijn.
Na Pride Kills wordt de adrenalinetrein weer opgestookt en zet vooral het drumritme in nog geen minuut een topprestatie neer. En dat drumgeluid is bijvoorbeeld in Indoctrination ook erg bepalend. Daarbij houdt de band wel van een lekkere wisseling in stijl en intensiteit en hoewel de composities vrij kort zijn (veertien tracks in ruim een half uur) schuwt Eternal Struggle het niet om geregeld ineens een wending toe te passen. Het houdt het snel en interessant voor de luisteraar.
En zeker wanneer ze tot slot in Y.O.T.G. (Alex Empire Remix) alles en iedereen op het verkeerde been lijken te zetten in een compositie waarvan de remix gestoeld is op een industrieel thema en waar dubstep-elementen goed worden toegepast. Het geeft wel aan dat Eternal Struggle uitdagingen zeker niet uit de weg gaat.
Eternal Struggle levert met Year Of The Gun een uiterst inspirerend album af waarin energie en passie de hoofdmoot vormen voor een geluid dat liefhebbers van Suicidal Tendencies en Hatebreed zeker aanspreekt en waar er voor de toekomst sprake is voor een gastrol van Max Cavalera. Zeer doeltreffend en energiek.