Als ik de naam Texas hoor, denk ik aan de gelijknamige band, aan olie, aan de veel te vroeg overleden Stevie Ray Vaughan en George W. Bush. Eén van de (best) bewaarde geheimen van de staat Texas is echter de band Ethereal Architect. Kregen ze in 2007 voor hun eerste cd Dissension al het predicaat Demo van de maand in het Duitse Rock Hard Magazine, kwamen ze in mei 2012 weer langzaam boven water met hun tweede cd Monolith. Hoewel de negen nieuwe nummers makkelijk in het gehoor liggen, maakt Ethereal Architect absoluut geen eenvoudige nummers. De vier heren maken dankbaar gebruik van diverse muziekstijlen om hun nummers juist een beetje meer te geven. En zoals ze zelf zeggen: “it is possible to be catchy without being cliché”. Openingsnummer Kalinago is een goed up-tempo-nummer. In eerste instantie moest ik hevig wennen aan het stemgeluid van Adam Contreras, maar naarmate het nummer, en de cd, vordert ligt zijn stemgeluid goed in het gehoor. Met Mercury verlaten ze het eenvoudige rockpad om via wat onregelmatigheden in ritme en geluid de interesse aan te wakkeren. Verrassend in Obsidian is het fraaie akoestische intro met Spaanse gitaar om daarna het nummer in een Symphony X stijl te vervolmaken met een gevoelig tussenstuk waarbij de gitaar in een enerverende gevoelige solo weer vaart weet te maken en het nummer weer de draad oppikt. De negen minuten zijn voordat ik er erg in heb om. Eén van mijn favorieten is het nummer Oceans wat iets rustiger van aard is, maar wel zeker explosieve, krachtige stukken kent. De zang is juist in dit nummer van hoge kwaliteit. Final Escape trapt daarna meteen af in een ongekend tempo met een heerlijke dubbele basspartij als stimulator. De kant van de progressieve rock kent zijn weerslag in het nummer Revolutions waarbij ritme en zang langs/door elkaar heen lijken te lopen om samen toch synchroon te eindigen. Dat Ethereal Architect niet voor één muziekstijl gaat, blijkt uit het lekkere Obscura. Gewoon een lekker nummer waarbij zang en gitaar elkaar goed in evenwicht lijken te houden. Verloochen je afkomst niet, lijkt in Bardo Becoming naar voren te komen. Het intro in de Portugese taal is daar het bewijs van. Op de cd het meest progressieve nummer van de band. Het tempo ligt hoog, maar kent een ruime variatie in tempo, waarbij de drumpartij continu opzwepend het nummer stuwend naar voren lijkt te werken, maar ook de basgitaar een belangrijke rol kent. Waanzinnig krachtig en vol geproduceerd. Submission lijkt op het eerste gehoor het rustigste nummer op de cd. Bijzonder is de staccato manier van spelen op de helft van het nummer. De cd sluit af met Mac Arthur Park, een nummer dat al eerder door Donna Summer van een jasje is voorzien. Voor mij niet nodig omdat het materiaal van de band goed genoeg is, maar zelf zullen ze de behoefte hebben gehad om dit op te nemen. Absoluut geen slechte versie, maar ook niet echt een meerwaarde. Ethereal Architect heeft met Monolith aantgetoond om verschillende stijlen te verenigen zonder als een kopie van andere bands te klinken. Aan George W. Bush denkt iedereen na het beluisteren van deze schijf gelukkig niet meer.