Evanescence – 013 (Tilburg) 17/06/2017

Vanavond zijn we in een uitverkocht 013 in Tilburg voor het concert van Evanescence. In het voorprogramma gaan we Revolution Eve meemaken, een band die uit wel vijf dames bestaat. Binnen komen bij de 013 is wel een dingetje als normaal publiek. Er staat een enorme rij, maar er worden wel waterijsjes uitgedeeld om de pijn van het wachten te verzachten. Zoals aangekondigd is er ook een verbod op tassen in de zaal, wel een uitdaging voor de fotografen onder ons. Ach ja, dan maar wat beperkter materiaal. De fotopit is ook gesloten, wat het foto materiaal wat beschikbaar gaat komen wel zal beperken.
Zonder veel poespas komen de dames van Revolution Eve het podium op en zetten hun slow rock in. De zangeres heeft een enigszins hese rock stem, die in de refreinen bijgestaan wordt door de gitaristen. Het tempo is nog wat traag, de zaal wordt er nog niet heel warm van. Er gaat eventjes een vlaag van herkenning in mijn gedachten voorbij, sommige riffs hebben erg weg van Rage Against The Machine, wat wel lekker klinkt. Vocaal is het prima, maar niet heel indrukwekkend. De publieksrespons aan het einde van het eerste nummer is echter prima applaus.
Bij het derde nummer gaat het tempo wat omhoog en begint het nummer met een leuke gitaar intro van de kleinste dame op het podium. Verder in het nummer zijn er nog meer leuke gitaar intermezzo’s waar de drie dames op gitaar dan ook lekker bij elkaar gaan staan op het podium, de interactie werkt leuk.
Bij het vierde nummer gaat echter het tempo er weer uit en gaat het enigszins vervelen. Niet dat het slecht is, helemaal niet, maar echte pit zit er nauwelijks in. De intro van ‘t zesde nummer heeft wat potentie, maar na de eerste paar maten verzandt het weer in hetzelfde. De gitaarpartijen mogen wat strakker, wat interessanter en daarnaast zijn de tweede en derde stem niet altijd even zuiver. Al met al een leuke opwarmer en een bijzondere verschijning bij het totale gebrek aan mannen op het podium.
De ombouw duurt wel even, maar om 21:10 begint de show van Evanescence met het bekende Going Under. De dik afgestelde drums knallen de zaal in, even als de stem van Amy Lee, die vanaf het eerste moment erg goed en zuiver is. Ze is in het verleden niet altijd even consequent geweest op het gebied van stemzuiverheid, maar vanavond is het begin top, het applaus is dan ook wel verdiend. What You Want is de volgende die er in ramt, maar tegen het einde van het nummer beginnen we ons heel even zorgen te maken over de stem, die niet meer helemaal toonzuiver is. Het ene bekende nummer na het andere volgt elkaar op en Amy is vol energie op het podium. Dat lijkt zo zijn gevolgen te hebben, want ineens is de zuiverheid qua toonhoogte weg. Het enthousiasme lijkt de overhand te nemen, over het podium heen springen en bewegen lijkt de zangkwaliteit geen goed te doen. Ze herpakt zich echter in het vierde nummer, waar de hoge uithalen ineens weer beter gaan. Maar genoeg over de stem, want de rest van de show staat als een huis. De drums zijn lekker dik qua geluid, wat goed past bij de lompe riffs die Amy begeleiden. Als ze dan zelf ook nog even de toetsen doet, is dit alleen maar een voorbereiding voor het echte werk: er wordt een vleugel het podium op gereden. Amy stelt ons gerust: It’s sitting down, but it’s still rock, I promise! Ze wordt in het trage nummer vocaal bijgestaan door de gitariste, wat prima klinkt samen. Ze doet ook een stukje nieuw werk op de piano, iets wat ze pas een maandje aan het oefenen is en ze vraagt dan ook wat geduld. Het nummer gaat naadloos over in het mooie Broken, nog steeds met Amy op de piano.
Na Broken is er een hele korte pauze waarin de piano weer van het podium wordt gehaald. Dan kruipt ze weer achter de digitale keys voor Made of Stone en bij Haunted staat ze weer center stage, wat toch wel een van de sterkere nummers is, zeker live. Het is natuurlijk ook een oude bekende en de volle zaal geniet er duidelijk van. Daarna volgt het ook wat oudere Weight of the World waar ze op het einde een extreem hoge uithaal doet, waar ze bewijst haar vocalen toch nog steeds te evolueren. Ook in Say You Will, wat er na komt is dit duidelijk hoorbaar. Na dit nummer komen er een paar krukjes het podium op en wordt het tempo wat terug geschroefd. Alleen met 2 akoestische gitaren naast zich, vraagt ze de zaal om mee te zingen. Als de eerste tonen van een erg mooie akoestische versie van My Immortal wordt ingezet, zingt de hele zaal dit dit uiteraard volledig mee, waarbij ik zelfs mezelf betrap gewoon braaf mee te zingen. Ze doen nog een tweede song akoestisch, dit keer met de drummer en bassist er bij: The Change. Een heerlijke constatering is dat, nu ze rustig op een stoel zit, haar stem echt ineens los komt. Prachtig, zeer intens krachtig en met zoveel gevoel dat bij menig persoon in het publiek het kippenvel op de armen staat.
De rust in de set duurt echter niet heel lang, want dan gaat het weer full force verder met Whisper. De drummer is een erg fijne om bezig te zien, het einde van Whisper wordt lekker gebruikt om de drummer even los te laten. Het laatste gedeelte van de set zijn ook alleen maar weer bekende meezingers: Call Me When You’re Sober, Imaginary en als laatste Bring Me Back To Life. Zeker bij de tweede hiervan is het tempo aardig geschikt voor headbangen. Niet dat dit een concert is waar een pit zou ontstaan, maar er zwiept hier en daar toch wat haar heen en weer. De set komt hier mee wel tot een einde en de band verdwijnt dan ook even van het podium. We weten allemaal wel dat het hiermee natuurlijk niet gedaan is en even later komt de band tan ook terug. Voor de toegift wordt de piano weer het podium opgereden en krijgen we het mooie Your Star, waarin ze de tekst in de eerste zinnen even aanpast. Waar het origineel het over Lissabon heeft, vervangt ze dit nu door Tilburg:
I can’t see your star
The mechanical lights of Tilburg frightened it away
Ze begint alleen met de piano, maar al gauw komt de band er bij ter versterking. Amy vraagt de zaal nog een laatste keer of dat ze nog een allerlaatste nummer willen en krijgt natuurlijk een volmondig ja als antwoord. Als allerlaatste song speelt de band Disappear, ook al een wat oudere song die een lekker stevig einde maakt aan de show. De band heeft het duidelijk naar zijn zin gehad, er is natuurlijk ook niet veel mooiers dan voor een uitverkochte zaal te mogen spelen. De band bedankt dan ook uitbundig en zorgt ook dat er meer dan voldoende leuke aandenken de zaal in worden gegooid en gaat dan na de laatste buiging echt weg.
De show was erg goed. De productie zit strak in elkaar, de lichtshow is simpel maar effectief en goed doordacht. De band staat als een huis, maar de zang blijft een onvoorspelbaar item. Amy is een zeer goede zangeres die nog steeds progressie maakt als je kijkt naar het stem gebruik, maar consequent in kwaliteit, dat blijft een uitdaging.