Evenline – In Tenebris

Met het voorgaande album Dear Morpheus verliep alles wat rommelig. Jammer, omdat de muziek van Evenline verre van rommelig is. Gelukkig gaat de promotie van het nieuwe album In Tenebris (vrij vertaald als Licht in de duisternis) volgens plan en kun je vanaf 20 januari 2017 genieten van dit nieuwe schijfje. Want genieten is het zeker weer. Op Dear Morpheus wist het Franse Evenline me al te verrassen. De composities op In Tenebris klinken minstens zo goed, evenaren minimaal het niveau op Dear Morpheus en klinken over het algemeen weer een stuk volwassener.
Dat de band in het verleden voor Alter Bridge heeft mogen openen, is geen wonder met de aanstekelijke (Amerikaanse) rock die de band neerzet. Evenline klinkt alleen een stuk zwaarder en krachtiger en daar houdt deze reviewer wel van.
Alle composities zijn goed opgebouwd en hebben allen een sterke basismelodie van waaruit uitstapjes worden gemaakt. Zanger Arnaud Gueziec heeft een helder en prettig stemgeluid, maar schakelt moeiteloos over naar een sterke grunt waarin Evenline het evenwicht tussen beide zangtechnieken perfect beheerst. Hoewel de clean vocals over het algemeen het nummer dragen, is het juist in Never There de grunt die primair in de compositie aanwezig is, terwijl in Silene Capensis er nog een derde zangtechniek tussendoor komt, die rauw klinkt en ergens tussen de clean vocals en de grunts een plek wist te vinden. De melodie van de clean vocals is daarbij meer geschoven naar een gezongen voordracht dan een melodie.
Met zang alleen redt Evenline het natuurlijk niet. Het gitaargeluid van Fabrid Tedaldi is sterk. In All Against Me ligt het zwaartepunt juist op zijn spel, hoewel het basgeluid van Thomas Jaegle juist ook in deze compositie goed naar voren is gehaald. In Straitjacket is de basisriff onderdeel van het complete ritme/plaatje en biedt daarmee een mooi decor voor de duidelijke refreinen waarmee de compositie gezegend is.
Hoewel de composities op In Tenebris gestoeld zijn op een flinke rockbasis, schiet Echoes Of Silence alle kanten op. Van melodieus naar melancholisch en explosief. Dit alles in een perfecte harmonie. Ook Sometimes We Die heeft dat melancholische karakter. Het is niet zoetsappig, maar juist intrigerend.
Tot de laatste seconde weet Evenline te boeien met dit album. Broken Promises grooved en From The Ashes en Wasted Years bieden gewoon meer van het goede.
Op In Tenebris heeft Evenline gekozen voor een cover van Deeper Underground van Jamiroquai. Ik ben niet altijd bijzonder gecharmeerd van covers, maar Evenline heeft een versie opgenomen die enerzijds recht doet aan het origineel en anderzijds uitstekend past binnen het algemene geluid van de band. Zeker een aanvulling op het album en op het origineel.
Ik heb lang gewacht op de opvolger van Dear Morpheus en ik moet zeggen dat In Tenebris me meer biedt dan ik had durven hopen. Daarbij is het een genot om het artwork te bekijken. Rockliefhebbers kunnen hun hart ophalen met dit fraaie stukje Franse rock en het wordt echt hoog tijd dat een groter publiek Evenline in de armen gaat sluiten.