Evergrey – The Atlantic

Met het album Hymns For The Broken maakte Evergrey in 2014 een soort van doorstart door. Met de terugkeer van gitarist Henrik Danhage en drummer Jonas Ekdahl leek de spirit van weleer weer terug te zijn en was de vlam van Evergrey weer ontstoken. Een vlam die sindsdien niet meer uit is gegaan. Sterker nog, de Evergreyvlam is alleen maar feller gaan branden. Het album The Storm Within uit 2016 was zelfs het meest succesvolle album van Evergrey sinds de oprichting van de band.
Het verhaal dat toen gestart is, wordt nu anno 2019 gecontinueerd met The Atlantic. Het verhaal kan daarmee tot een conclusie zijn gekomen, maar het zeker sluit niet uit dat er nog een vervolg komt. The Atlantic is sowieso een album dat krachtiger en zwaarder klinkt dan enig ander werk van de band, maar aan alle kanten kracht uitstraalt en melodie ademt.
Het album start met een bijna acht minuten durend epos dat luistert naar de naam A Silent Arc. Het is een ijzersterke opener van het album. Het heeft alle ingrediënten in zich van een compositie van hoog niveau. Het spel tussen kracht en rust is perfect uitgebalanceerd en op alle fronten wordt hier gewerkt aan spanningsopbouw, kracht en souplesse. Het drumwerk van Jonas is goed stevig naar voren gezet en Henrik weet iedere noot met precisie te plaatsen in het geheel terwijl toetsenist Johan Niemann de ruimtes ertussen benut om zijn keyboardgeluid naar voren te schuiven. Net bijgekomen van dit juweel start de band Weightless. Het zwaardere karakter dat het album in zich heeft, barst los.
Weightless heeft een sterke powerriff in de basis en ook hier wordt dit ondersteund door een duidelijk hoorbaar en prettig drumgeluid. Zoals we gewend zijn van Evergrey zorgt het stemgeluid van Tom S. Englund voor de nodige emotie en de balans in de compositie. Heerlijk is de progressieve inslag die naar het einde toe wordt ingezet. Dat komt trouwens ook mooi terug in A Secret Atlantis. Deze composities kan zich qua karakter enigszins meten aan Weightless. Johan soleert er flink op los in een samenspel met de gitaarsolo van Henrik en het stemgeluid van Tom is zo vol emotie neergezet dat het bijna voelbaar is in mijn complete borststreek. En alles is daarbij gebouwd op een stevige zware groove.
Zwaar maar minder snel volgt Evergrey de stroom in All I Have dat zwaar leunt op een donkere deken van kracht. Het is niet het enige rustpunt op The Atlantic. Zo’n wonderschone ballad zoals op The Storm Within zit er dit keer niet in, maar met Departure komt Evergrey toch in de buurt. Het intro is vrij langzaam ingezet met in de hoofdrol de piano en de basgitaar. De compositie ontwikkelt zich als een rustig baken in de oceaan van metal en kan rustig een ballad genoemd te worden met een hoofdrol voor Tom die begeleid wordt door een akoestisch gitaargeluid of piano.
Verderop blijkt Currents uitstekend te passen in het totaalbeeld en het plaatje van het Evergreygeluid en heeft alle kenmerkende elementen in zich. De compositie krijgt naar het einde toe een wat episch karakter waarbij het accent ligt op het gitaargeluid dat op de achtergrond door de keyboards/zang van een decor wordt voorzien. In The Beacon is het vooral Johan Niemann die de aandacht naar zich trekt in de onderliggende muziekbasis. Ook hier ligt het tempo wat laag, maar heeft het die onderhuidse spanning waarmee Evergrey overtuigt.
Met This Ocean zet Evergrey alle zeilen nog even bij en wordt er flink vaart gemaakt. This Ocean sluit hiermee een album af dat in het verlengde ligt van de eerdere twee albums. Sterk, groovend, krachtig en mede door het stemgeluid van Tom heel aansprekend. En dan staat een kandidaat voor de jaarlijst aan het begin van het jaar al klaar. Het elfde album mag dan misschien een einde inluiden van een triologie, maar mag tevens het begin zijn van elf nieuwe ijzersterke albums.