Zelfs de stiltes in het intro van de eerste single Distance (bekijk zeker de prachtige video) bevatten een ontluikende kracht die vrijkomt bij de eerste drumslag die Jonas Ekdahl trefzeker plaatst. Een drumslag die tevens de rest katapulteert en waarin zanger Tom S. Englund zijn karakteristieke stemgeluid in volle glorie laat horen. Deze start van het album is goud waard. Het zorgt ervoor dat er een soort kracht vlak onder mijn huid naar buiten wil. Wat dat betreft is de titel van het album misschien letterlijk aan mij besteed en wil de storm in mij die woedt naar buiten. Een gevoel dat vaker terug zal komen op tijdens het beluisteren van het album. Vooral in Someday, waarin het tempo wat lager ligt, maar de kracht ongenaakbaar aanwezig blijft, en in Passing Through, dat bij voorbaat kans maakt om uit te groeien tot publieksfavoriet.
Gitarist Henrik Danhage mag zeker in deze compositie tonen dat hij een belangrijke factor is in het geluid van de band. Van subtiel solerend tot stevig riffend weet hij de term melodische metal, samen met de anderen, van een treffende definitie te voorzien. Naar het einde toe is het ook toetsenist Rikard Zander die zijn keyboardgeluid wat meer naar voren brengt. In de andere composities heeft hij een meer belangrijke rol in het basisgeluid van de band, maar gelukkig mag hij ook in The Impossible zijn plek op te eisen. Een prachtig nummer dat verder gaat dan een ballad.
Met The Paradox Of The Flame is de ballad gelukkig wel aanwezig. De combi van het vioolgeluid en het duet tussen Tom S. Englund en zijn vrouw Carina Englund is heel mooi. Zij doet zeker qua stemgeluid niet onder voor Floor Jansen die tevens een bijdrage heeft geleverd aan het nummer In Orbit. Een nummer dat makkelijk en goed in het gehoor ligt. Halverwege zorgt het instrumentale deel van de band in het tussenstuk en de solo’s dat de sfeer heel even positief verandert om daarna terug te keren naar het basisgeluid.
Extra sterk en krachtig komt de band verder naar voren in Astray waar de sterke startriff al meteen kippenvel bezorgt en een lekker afwijkend ritmespel halverwege zorgt voor de afwisseling. Ook in het epische The Storm Within laat Evergrey horen hoe melodische metal gemaakt moet worden. De combinatie van kracht, groove en melodie weet de band zo sterk neer te zetten. Luister hiervoor zeker ook naar de raggende agressieve compositie My Allied Ocean (waarin er meer dan genoeg ruimte is voor melodie en gitaarspel van Henrik) en het uptempo Disconnect. Tom S. Englund had me al overtuigd van zijn zangkwaliteiten, maar in Disconnect weet hij me toch weer keihard te treffen. Juist in dit nummer laveert hij tussen fragiel en krachtig terwijl hij ondersteunt wordt door zijn mede-bandleden. Bijzonder goed is, het is al eerder gezegd, het drumwerk van Jonas. Hoewel zijn drumwerk ogenschijnlijk misschien niet heel indrukwekkend snel is, weet hij iedere slag op zijn kit precies op de juiste wijze te raken.
Waren we bij Hymns For The Broken blij met de wederopstanding van deze Zweden. Met The Storm Within laat Evergrey horen dat het met twintig jaar jong en springlevend is. Het hele album ademt kracht uit en laat mij iedere ochtend wakker worden met een nummer in mijn hoofd en een glimlach op mijn gezicht. Het album is emotie die zich niet laat binden, emotie die eruit moet om de wereld te redden. Als een kastanje die uit zijn voegen barst om nieuw leven te creëren. The Storm Within is zeker één van de beste albums van dit jaar.