Everture – Emerge

Vanuit Finland komt het vijftal dat zichzelf Everture noemt en zich bedient van moderne metal. Na de singles Rightly Accused en Long Way Down vond de band dat het wel tijd werd voor het grotere werk en het jaar 2020 stond in het teken van het opnemen van het album Emerge. Drums en bas werden snel opgenomen. Voor de gitaar- en zangpartijen was wat meer geduld nodig, maar uiteindelijk is het album half maart uitgebracht door Inverse Records.
De tien composities op Emerge klinken helder en hebben een jeugdig karakter. Ik zou zelfs bijna zeggen dat menig compositie op Emerge ‘lief’ klinkt. Maar ik weet niet of dat voor een metalalbum een passende omschrijving mag zijn.
In Between trapt het album lekker af. Het tempo is goed en de clean vocals die centraal staan in de compositie stuwen het geheel goed naar voren. Everture gebruikt de zangkwaliteiten van zanger Jere Kuokkanen optimaal en op de juiste plaatsen zijn er wat fraaie gruntpartijen verwerkt in de compositie. Het zorgt ervoor dat In Between toegankelijk klinkt en een helder refrein in zich heeft waardoor het ook aanspreekt. Schuiven we even door naar The River Flows wordt er stevig gerifft door Matti Hautakangas en Oskari Niskala terwijl het basisgeluid gevoed wordt door de basis van basspeler Samuli Kielenniva en drummer Olli Vuoti. Lekker uptempo raakt dit zeker de term modern metal en met de breakdown zijn de metalcorelementen zeker ook aanwezig. De combinatie van clean vocals en grunts zijn zo toegepast dat er zeker overeenkomsten met Trivium naar voren duiken. Dat is zeker het geval in Undersky en White Lies Black Skies. Laatsgenoemde compositie is geschreven tijdens een nachtdienst en heeft een wat donker karakter mee gekregen. Toch blijft het allemaal aardig braaf binnen de lijntjes en klinkt het als Trivium-light.
Toch is het voornamelijk de gemakkelijk in het gehoor liggende geluid van Everture dat toch de boventoon voert op Emerge. For Tomorrow klinkt fris en zou het goed doen op de radiorockzenders. En in die hoek passen Promises en The Unfortunate End zeker ook. The Unfortunate End heeft, mede door de riffpartijen, net een extra pittig accentje. Iets dat weer terugkomt in Closure.
My 52 Shades is dan net de compositie die zich boven het maaiveld uitsteekt. Gezien de rest van het album is de jeugdigheid en de onbezonnenheid hier wat minder aanwezig en horen we een meer volwassen geluid. De eerste helft is bijzonder mooi neergezet en de tussenstukken getuigen van een kwaliteit aan muziekspel. De tweede helft gaat de deksel meer van de pan en experimenteert Everture meer met structuren en tempo. Dat zorgt ervoor dat My 52 Shades met kop en schouders boven de rest uitsteekt op een andere manier.
Emerge is over het algemeen gezien een lekker album met negen aanstekelijke composities die goed zouden gedijen bij een breed publiek en getuigen van een radiovriendelijke uitstraling. Met My 52 Shades laat de band meteen zien dat zij niet zomaar een voorbijgaand bandje zijn die leuke composities schrijven. Wanneer ze deze (volwassen) experimenten verder uitbouwen op een volgende album zonder het energieke en jeugdige karakter te verliezen, ben ik benieuwd naar het vervolg op Emerge.