De laatste jaren is er een stijging te zien in sterke platen met een duistere rafelrand waarin vrouwen de lead hebben. Denk bijvoorbeeld aan Chelsea Wolfe, Darkher en Anna Von Hausswolff. Evi Vine past prima in dat rijtje thuis. Enerzijds door het gebruik van zware gitaarerupties, zoals op het imponerende Sabbath (met bassist Simon Gallup van The Cure). Aan de andere kant laat Evi Vine een uiterst breekbare kant zien in de mooie ballad My Son. Het is alsof Tori Amos haar donkere kant hervonden heeft. Schoonheid in al haar vormen. Black Light White Dark staat er vol mee. Opener I Am The Waves en opvolger Afterlight laten een prima mix horen tussen darkrock en wave. De ingehouden zang en, bijvoorbeeld, de dwingende baslijn op Afterlight met onrustige gitaar. Het lijkt te schuren, maar het klinkt perfect. Het bevreemdende, door dark ambient beïnvloede, instrumentale We Are Made Of Stars is eigenlijk een klein minpuntje op een verder uitstekende plaat. Mocht de wanhoop of depressie nog niet diep genoeg zijn dan is het meer dan elfenhalve minuut durende Sad Song No.9 het ultieme middel om nog even lekker verder te zwelgen. Helaas houdt de plaat dan eigenlijk al op. Er is nog een Sabbath (single edit) beschikbaar, maar dat is het dan ook. Met vijf briljante nummers en een iets minder nummer is de honger nog lang niet gestild. Black Light White Dark is een van de muzikale hoogtepunten van dit jaar.
Evi Vine