Niet alleen de Amerikanen of Duitsers kunnen goede thrash en speed metal spelen. Dat bewijs leveren de bands uit België en Italië vanavond vol overgave en zelfvertrouwen. Gelukkig wordt dat ook beloond met een zaal, die ondangs de Corona angst die heerst, lekker gevuld is. Friday night, time to party!
Met het Spaanse Angelus Apatrida gaat het ietsjes rustiger aan. Waar de voorgangers doen denken aan Sepultura (ongetwijfeld is die band ook vernoemd naar het gelijknamige album van de Braziliaans thrashers) gaat dit meer richting Metallica om maar even een thrash boegbeeld te noemen. Geen gruntende zang, iets meer melodie en wat meer nadruk op gitaar dan percussie. Over the Big 4 van thrash metal gesproken, Slayer wordt ook nog even geëerd met een covertje. Niet nodig voor een band die zelf zo’n sterk materiaal heeft, maar zeker wel vermakelijk.
Snelle riffs, energieke zang met af en toe een schrille uithaal waar Rob Halford zijn leren pet nog voor zou afnemen staan garant voor een dikke moshpit en een enthousiast headbangend publiek. Moeiteloos worden de hooggespannen verwachtingen zpals gewekt door hun live album, Surge Of Insanity, ingelost door de sympathieke Belgen. Zoals het eigenlijk ook hoort bij een ouderwets concert dat je doet denken aan het eind van de jaren tachtig krijg ik ook minstens twee halve glazen bier om me heen en zie ik talloze koppies om me heen.
Vet, hard, snel, ruig en energiek. Wereldklasse uit Europa, zo valt de avond samen te vatten.