Het tempo ligt minstens zo hoog als op Pulses Of Pleasure uit 2015. De negen tracks doen denken aan het vroege thrashwerk van Slayer, Kreator en Metallica. Ook al omdat zanger Joe minder vaak hoog uithaalt met zijn stem dan op Pulses. Nu komt hij qua stemgeluid dichter in de buurt van Rob Halford ten tijde van Painkiller.
As Life Slowly Fades kan je nog kennen van de EP In For The Kill die vorig jaar als zoethoudertje voor de fans werd uitgebracht. Er zijn voorts weinig verrassingen te melden. Of toch. Af en toe laat de band op Feed Me Violence wat tijd en ruimte voor een knappe gitaarsolo, zoals op Broken Dreams In Isolation, of mag er al eens een lange intro langskomen, zoals op Among The Depths Of Sanity en Oblivion, of een makkelijk mee te zingen refrein. Het instrumentale Shades Of Solitude laat horen dat de band meer in huis heeft dan snelle riffs.
Maar evengoed is het een rauw rammen, shredden en beuken met de duivel op de hielen, zoals op titeltrack Feed Me Violence of Anger Within. Als geheel klinkt dit album gevarieerder en meer matuur dan Pulses. Feed Me Violence zal voor Evil Invaders het pad effenen naar grotere podia en grotere festivals, in nog meer landen.
Je kan Evil Invaders aan het werk zien op 9 november in de Effenaar in Eindhoven, waar ze samen met Grand Magus langskomen. Of je kan volgend jaar naar het Pitfest in Erica.