Ewigkeit – Starscape 2.019

Wat doe je als het album dat je 20 jaar geleden inspeelde niet meer beschikbaar is en de opnamekwaliteit toch al niet bijzonder was. Dan speel je toch gewoon alles opnieuw in en breng je het opnieuw uit. Dat doet de Britse symfonische blackmetalband Ewigkeit met Supersonic 2.019, net zoals ze eerder deden met Battle Furies (opnieuw ingespeeld en uitgebracht als Battle Furies 2.017).
 
De originele versie van Ewigkeit’s album Supersonic kan je mits wat zoeken nog wel beluisteren op bv. YouTube. De kwaliteit van de opnames is inderdaad niet bijzonder, maar nu ook weer niet zo dramatisch slecht als ze ons in het promopraatje willen laten geloven. Toch begrijpen we James Fogarty, de man achter Ewigkeit. Niet alleen zijn de opnametechnieken sindsdien heel wat verbeterd, hij is zelf ook een betere muzikant en producer geworden. Fogarty is sinds enkele jaren de stem van de Noorse blackmetalband In The Woods en is daarnaast actief in tig eigen en andere projecten. Hij zou zelfs ooit een intro ingesproken hebben op een track van Alestorm. En als je als muzikant blijft groeien, dan schaam je je op den duur wel voor wat je uitbracht toen je nog maar je eerste stappen zette.
 
In het geval van het eenmansproject Ewigkeit valt dat eigenlijk nog mee. Blackmetal kwam toen net op kruissnelheid en de eerste subgenres maakten hun opwachting. Inzake symfonische blackmetal behoort deze Brit misschien dus misschien wel tot de grondleggers.
 
Inzake compositie en lyrics is er niet zo gek veel veranderd in de nieuwe opnames. Van bij openingstrack Point Of Origin heeft het album een heerlijke retro-space-vibe (met wat we in de jaren ’80 dachten dat het ‘space’-geluiden waren). Het overdadige, barokke zit er ook nog steeds in. Vandaag zijn we evenwel iets strenger geworden om iets nog (symfonische) blackmetal te noemen. Er zitten wel black-elementen in, maar ze overheersen zeker niet altijd. Die hoofdrol is weggelegd voor de symfonische aspecten.
 
De beste tracks van de originele versie zijn dat hier opnieuw: behalve Point Of Origin zijn dat nog Unveiling The Mystery en Legend Of Keshara. Ook voor titeltrack Starscape werpt de verjongingskuur vruchten af, al zijn we hier niet helemaal overtuigd van de tijdloosheid van de track. Lightspeed Evolution en Space Symphony hebben de tijdreis net iets minder goed doorstaan.
 
Was het de moeite waard om dit hele album opnieuw op te nemen? Fogarty blijft wel heel dicht tegen de originelen aankleven en niet alle tracks hebben het eeuwige leven. Ewigkeit krijgt met deze herinterpretatie goede punten voor lef en doorzettingsvermogen, niet voor originaliteit.