Een rondje langs de digitale velden leert me dat dit kwartet op het moment van schrijven de hemel in wordt geprezen door de Britse muziek pers. Normaliter trek ik me hier bar weinig van aan. Iedere twee maanden weten de heren recensenten aan de andere kant van het kanaal weer een nieuwe band een vederen stok in de anus te schuiven. En aangezien deze zogenaamde ‘next big things’ met grote regelmaat weinig potten weten te breken staat mijn media filter tegenwoordig op standje ‘no-english-press’. Ditmaal zit er echter een kern van waarheid in.
Give me Infinity bestaat uit elf nummers welke ik het beste kan beschrijven als bombastische stadion rock. Neem een Muse. Dergelijke muziek komt niet tot zijn recht in een kleine zaal, maar hoort thuis in een stadion. Niet dat Exit Ten muzikaal ook maar in de verste verte lijkt op Muse. Nee, daar zijn de melodische composities veel te verschillend voor. Tevens bewapent zanger Ryan Redman zich met een totaal andere stijl van zingen.
Exit Ten weet met uitermate sterke composities en meerlaagse melodieën een aantal erg sterke nummers neer te zetten. Voornamelijk de gitaar en drum partijen weten op vrijwel iedere track te boeien. Aangevuld met de geweldige stem die de frontman rijk is weten de vier heren een dijk van een plaat neer te zetten.
Het spijtige is dat dezelfde frontman op enkele rustigere nummers/stukken een grote steek laat vallen. Zo klinkt het op Curtain Call omstreeks de 3:20 alsof mijnheer op de porseleinen god iets er uit aan het drukken is. Eyes Never Lie gaat zelfs zo ver dat de connectie tussen zang en instrumenten lijkt op te lossen in het niets. Smoke ongeveer hetzelfde laken en pak. Zo zijn er over het gehele album enkele zwakke punten op te merken, waardoor de cd helaas niet voor de volledige 100% blij integreren. Wellicht zelfs vervelen na enige tijd.
Een geweldige plaat met enkele juweeltjes welke het net niet helemaal waar maakt. Daarentegen is het pas de tweede full length en ik kijk zodoende ook reikhalzend uit naar nummer drie!