De Belgische oldschool deathmetalband Exoto brengt nog een laatste album uit voor de band opgedoekt wordt. Nog één keer doen ze voor hoe het moet, op deze Final Festering.
Exoto werd opgericht in 1989. Hun death metal is agressief, snel en technisch. Hun eerste twee demo’s worden ‘Demo of the Month’ in Aardschok. De EP Ashes komt uit bij Tessa Records en ze veroveren de Benelux als support van Morbid Angel, Loudblast, Annihilator, Malevolent Creation, Benediction, Massacre, Grave, Gorefest, … Van hun debuutalbum Carnival of Souls verkopen ze in één week tijd liefst 1.000 exemplaren, in 1994. Exoto wordt opgepikt door Stubru en mag zelfs op Graspop spelen, uitzonderlijk voor een Belgische deathmetalband in die tijd.
Er is niet enkel succes, ook doffe ellende. Drummer Didier sterft in een auto-ongeval, maar de band gaat door en tekent een deal met het Duitse label Black Mark Records voor drie albums. Daarvan komt er slechts één uit (A Thousand Dreams Ago), want op de vooravond van een Europese tournee gooit Exoto in 1996 de handdoek in de ring.
Tussen 2012 en 2014 waren er een paar losse reünieoptredens en wordt er een soort van Best Of-album uitgebracht. Omdat de vraag naar optredens blijft komen, zet frontman Chris in 2016 Exoto opnieuw op de rails. In 2019 volgt de eerste release met nieuw materiaal van een vernieuwde line-up: Absolution In Death. De plannen voor een nieuw full album krijgen een deuk door covid. Een tweede kink in de kabel is het auto-ongeluk van frontman Chris eind 2019. Hij overleeft dat ongeval, maar door aanhoudende nekklachten lukt repeteren en optreden niet meer zoals het zou moeten. Er wordt beslist om nog met één laatste album en een afscheidstournee te knallen. Oudgediende Phil Beans wordt aan boord gehesen voor de opnames van deze laatste etterbuil van Exoto.
Afscheidsalbum Final Festering is een ferme lel om je oren. Het is opnieuw heel strak, heel snel en heel technisch. Inzake techniciteit zijn er inmiddels bands die nog meer noten in één seconde kunnen duwen, maar bij Exoto gaat techniciteit niet ten koste van agressie en het juiste ritme. Producer Yarne Heylen (Carnation) heeft puik werk geleverd met een heel heldere mix waarin elk instrument een duidelijke eigen plaats krijgt en het geheel heel brutaal en solide klinkt: oldschool death in een moderne productie. De intro’s, de solo’s, de riffs, de lyrics, … alles zit gewoon heel goed op dit album. Het knispert en het knalt in elke track. De scheermesjes vliegen je om de oren.
Zanger Chris klinkt hier gelukkig niet alsof hij al zijn hele leven aan het grunten is en ook nog eens bijna zijn nek gebroken heeft, integendeel. Hij krijgt overigens niet enkel punten voor zijn loepzuivere vocalen, stemtechniek en volharding, maar ook als songschrijver. In deathmetal lijken heel wat lyrics een copy-paste of een mash-up van alles wat al eerder bijeen geschreven is, maar deze laatste Exoto-lyrics zijn the real deal. Authentiek en doorleefd. Over pijn en verlies (Intertwined Souls, Mountains Of Pain), over het katholieke geloof en al zijn eigen zonden (o.m. Zombie Zero en Crusade Of Deceit), over apocalyptische toekomstvisies (Postnatal Abortion, Final Festering), … De gitaren gaan soms agressief tegen elkaar op en vullen elkaar twee tellen later gewoon weer netjes aan. Drummer Sepp Coeck levert op elke track het degelijke fundament: strak en stevig en – net als de bas – gevarieerd en met niet teveel overbodige details. Enkel de flauwe slasher-sample op het einde van de allerlaatste track is een schoonheidsfoutje. Dat had iets van de band zelf, met wat dramatische symboliek kunnen zijn.
Een bijzonder sterk album om de Exoto-geschiedenis mee af te sluiten. Dit is geen vaarwel. Exoto zal voor altijd voortleven in de harten van de deathmetal-fans.
Voor de afscheidstournee van Exoto moet je naar België afreizen, tenzij je een ticket koopt voor het Fuizenfest in de Nederlandse gemeente Riel (op 29 september). Voor het allerlaatste concert van Exoto, op 16 december in Westerlo (België), krijgen deze sympathieke Belgen het gezelschap van Dead Head.