Het vorige album van Extreme, Saudades De Rock, verscheen in 2008 en het vervolg was aanvankelijk gepland voor ongeveer 2011. De eerste berichten vanuit de bandleden dat ze daadwerkelijk in de studio hadden gezeten verschenen volgens mij ergens rond 2016. Nu is het 2023 en is het album er zowaar, na allerlei afleidingen als gitarist Nuno Bettencourt’s wereldtournee met Rihanna(!) en zanger Gary Cherone’s twee (heel geslaagde) albums met zijn andere bandje Hurtsmile.
Met de songs Rise (dat intro! Hop, meteen de song in!), #Rebel en Banshee gaat het album moddervet van start. En toch, ondanks de heavy productie van deze songs (wederom door Bettencourt) zitten er ook hier gelijk herkenbare Extreme-elementen, zoals de opbouw van de refreinen in Rise en #Rebel. En wat je altijd blijft herkennen zijn de solo’s en licks van Nuno Bettencourt. Zwaar schatplichtig aan Eddie Van Halen – Bettencourt bedankt ‘m ook in de liner notes voor de inspiratie -, maar wel met steeds heel eigen Bettencourt-stunt-en-vliegwerk. Hoewel ik het vermoeden heb dat hij in de solo in Rise bewust zoveel mogelijk EVH-trucs heeft gestopt bij wijze van eerbetoon.
Na die drie heavy tracks komt ook de andere kant van Extreme aan de beurt. Other Side Of The Rainbow is een semi-powerballad met geweldige koortjes die zo op III Sides To Every Story had kunnen staan. In ballad Small Town Beautiful en mid-tempo rocker The Mask horen we Nuno Bettencourt ook leadvocals voor zijn rekening nemen, wat later in ballad Hurricane ook weer gebeurt.
Extreme is ondanks dat heavy begin weer op en top Extreme op dit album: heavy, poppy, met heerlijke koortjes, vlammend gitaarwerk, zij het met deze keer de funk iets meer in het gitaarwerk verstopt. Wat ook verwantschap met Van Halen toont is de manier waarop zang en gitaar (in de refreinen, maar ook daarbuiten) voortdurend elkaars aangever zijn als comedians die punchline op punchline stapelen. (Net nadat ik dit zinnetje opschrijf, bedenk ik dat ze dat misschien zelf ook wel zo zien…)
Extreme is altijd een hardrockband geweest die zich niet liet voorschrijven wat wel en niet zou mogen en dat is op Six niet anders. Zo krijgt Thicker Than Blood een industrial randje door het gebruik van wat een gitaarsynthesizer lijkt en ook X Out krijgt door programming een heel eigen geluid. Daarna is daar ineens Beautiful Girls. Zó licht en luchtig dat het zomaar eens een zomerhit kunnen worden! Sommigen zullen het net iets té licht en luchtig vinden (ondanks de shreddersolo), maar dit is nu eenmaal ook de band van More Than Words en Hole Hearted. Extreme is nog steeds een stronteigenwijze hardrockband die net zo makkelijk catchy deuntjes ten gehore brengt als solo’s waar de vonken vanaf spatten. Dat, gevoegd bij het hoge instrumentale niveau, maakt ze volkomen uniek.
Extreme is terug van nooit weggeweest! Woehoe!