Eyes Wide Open – And So It Begins

Het gonst als maanden op de diverse sociale media. And So It Begins, het nieuwe album van Eyes Wide Open komt dan uiteindelijk op de eerste september uit. De ophef, vooral op een platform als Instagram, is niet geheel overdreven. And So It Begins is een dijk van een album van onze Zweedse vrienden. Een album dat het perspectief van vandaag beschrijft. Waar we staan met al onze problemen zoals oorlogen, rampen en vooral onze onbedwingbare behoefte aan luxe. Eyes Wide Open vraagt zich op And So It Begins af waar we onze ‘verlossing’ gaan vinden.
And So It Begins kan trouwens ook nog refereren aan het plotseling vertrek van de vorige zanger en toetreding van zanger Erik Engstrand. Een zanger met een dijk van een stem die prachtig past in het plaatje.
Hoe je het ook wendt of keert, And So It Begins laat een consistente band horen die zijn wortels stevig in de Zweedse muziekcultuur heeft liggen. Gedurende het album hoor ik namelijk invloeden van Soilwork (in Death Of Technology) en zeker van In Flames terugkomen in het totaalgeluid. De melodieuze gitaarmelodieën die ondersteund worden door de manier van zingen van Erik geven sterk dat gevoel in composities als Defining Me en Scream. Het gitaargeluid van Kristofer Strandberg drukt zijn stempel flink op de composities. Een geluid waarom de rest lijkt te zijn gebouwd.
And So It Begins zet op het album krachtige explosieve composities tegenover composities die langzamer van aard zijn. De single Fist Up is krachtig en uptempo en heeft in drummer Karl Adamsson een sterke katalysator. De zang van Erik ligt wat zwaarder in het gehoor maar wel bijzonder vol en met fikse uitspattingen. Het krachtige gevoel wordt verder voortgezet in het mooie We Reached For The Sky. Ook hier een slepend muzikaal gevolg waarin je mee gezogen wordt. Na Scream volgt het aantrekkelijke You Still Are You. Een compositie die stadionwaardig is, een klassiek intermezzo heeft en menigeen zal doen verblijden. Krachtiger zet Eyes Wide Open in met The Last Of Us, maar toch lichtelijk voorzichtig. In het spel van ritmes, tempo en riffs ligt de aantrekkingskracht van de compositie. De spanning en kracht worden daarna verder opgebouwd in Never Meant To Be Heaven. In de coupletten ligt de nadruk meer op de melodie, terwijl een pompende ritmesectie ervoor zorgt dat je weer helemaal bij de pinken bent.
Vooralsnog klinkt Eyes Wide Open als een band die stadions vol zou moeten krijgen met een aantrekkelijk, krachtig en vol geluid waarin kracht en gevoel afwisselend naar boven borrelen. Een geluid dat met de knipoog naar In Flames een groot publiek aanspreekt. Zeker ook met composities als Walking With The Devil en Conclusion. Het trekt aan, het blijft hangen en het grijpt je bij de ballen.
Verrassend genoeg eindigt het album met een klassiek schoonheidje in de vorm van And So It Begins (bijzonder zo aan het einde). Cello, piano en viool bieden je een inkijkje in de mogelijkheden die Eyes Wide Open in zich heeft. Trouwens een mooi stukje muziek dat ervoor zorgt dat erom vraagt om de repeatknop  te gebruiken.