Een grote, uitverkochte zaal is fantastisch, maar het is dikwijls juist genieten in de kleine zaaltjes, met goede muziek, een biertje in de hand en een fijne vibe.
Zo ook gisteren bij Eyes Wide Open en Self Deception, beiden uit Zweden. En nee, ik zal die smorgasbord grap deze keer niet maken. Oorspronkelijk stond de Britse band TheCityIsOurs als eerste op het programma, maar zanger Erik van Eyes Wide Open vertelde me dat zij helaas pech gekregen hadden onderweg naar de venue en het niet zullen redden.
Hij drukte me op het hart en het publiek later ook, om de band alsjeblieft wel even uit te checken op streaming media. Dat heb ik bij deze gedaan, en het is zeker een lekker bandje. TheCityIsOurs zal goed vallen bij liefhebbers van nu-metal en zij die een kruising van metal en pop goed kunnen waarderen.
Door de afwezigheid van TheCityIsOurs, kon de avond meteen starten met Eyes Wide Open, die daardoor ook iets langer door zouden spelen. Ik ken de heren sinds hun vorige concert in het Patronaat persoonlijk (het begon allemaal met een custom t-shirt design van me) en keek daarom erg uit om ze weer live te zien.
Eyes Wide Open is in 2011 opgericht door zanger Erik Engstrand, bassist Jesper Lindgren en gitarist en vocalist Kristofer Strandberg, die daarnaast ook producer is. De Duitse Lucas Freise neemt nu de drums voor zijn rekening. Ze trappen de avond af met The Disheartened Song, van hun album The Upside Down.
Erik is goed bij stem en de avond begint goed. De bas staat te hard afgesteld waardoor de zaal ietwat uit zijn voegen vibreert, maar iedereen die goed voorbereid is met oordoppen, zal dat wel overleven. De sound van Eyes Wide Open is duidelijk geïnspireerd door de “Gotenburg sound” van bands als In Flames, At The Gates en Dark Tranquility. Voor liefhebbers van melodeath en metalcore, zeker een band om te gaan beluisteren.
De gitaarpartijen van Kristopher vind ik altijd ijzersterk, al was hij deze avond wat dromerig. Hij wist me later te vertellen dat de slechte nachten in de tourbus zijn sporen achter hadden gelaten, maar dat mocht de pret niet drukken. Nummers als Die Another Day, Watch You Bleed en de lekkere meebruller Burn ‘Em kwamen langs. Ze besloten met Cross My Heart.
Erik is een goede zanger maar niet echt een showman in hart en nieren. Het optreden was sterker geweest zonder de pauzes en praatjes tussen de nummers. Ze moeten het echt hebben van hun technische en muzikale kant. Niet elke goede muzikant is een even goede entertainer, en dat hoeft ook niet, maar dan kun je ook beter meteen doorstomen naar het volgende nummer. Lekker die energie hooghouden.
Technisch gezien vind ik het een ijzersterke band, de muziek zit steengoed in elkaar, en sommige nummers, zoals Devastation, die ze deze avond niet speelden, lijken bijna film muziek. En het zijn gewoon hele leuke kerels, maar dat mag ik natuurlijk niet mee laten wegen.
Wie wel een showman van formaat is, is zanger Andreas van Self Deception. Denk aan de sound (en hilariteit) van bands zoals Electric Callboy. De term “partymetal” is hier zeker op zijn plek. Het is duidelijk dat de zaal hiervoor massaal uitgerukt is op een koude maandagavond, want ineens staat alles vol en gaat iedereen uit zijn plaat.
Self Deception is opgericht in 2005 door Andreas Clark and Erik Eklund. Het begon blijkbaar allemaal met een sms’je dat naar de verkeerde persoon gestuurd was. Een happy little accident indeed!
Bassist Patrik is uitgedost in fel roze, met veren en een soort Prodigy persiflage kapsel. Roze is ook de accentkleur van de band, en ze maken die neon vibe ook helemaal waar. De hele zaal verandert in een grote blije party. Ze hebben plezier en ze nemen zichzelf ook niet al te serieus.
Nummers als The Scandinavian Dream, het hilarische Matthew McConaughey en Dead Water wisselen elkaar af, van hard, naar pure metalcore naar ongegeneerde pop. Het kan het publiek niet deren, die gaan allemaal wild uit hun dak. The Great Escape is ook zo’n lekker hyper meezinger.
Opvallend was hun nummer Beautiful Disaster, dat begint met een, eigenlijk heel serieus en prachtig stuk uit Carl Sagan’s Pale Blue Dot. Deze hommage aan Sagan vond ik verrassend en waardeer ik, gezien ik groot respect voor de man heb. Heel tof dat deze heren ook durven af te wijken van hun sound en een andere weg inslaan, geïnspireerd door één van de meest bijzondere astro-wetenschappers die deze aarde gekend heeft. Het nummer staat op hun nieuwste album Destroy the Art.
De avond beukt zo lekker door. Het is niet geheel mijn smaak, maar super catchy en voor een avondje uit werkt het als een trein. Dit doet het zeker goed bij een grote groep mensen. Toegankelijk, poppy maar toch ook hárd. Ze zetten een dijk van een show neer, ik schat in dat we nog wel meer van deze heren gaan horen.
Ik heb het in ieder geval ontzettend naar mijn zin gehad en raad je aan Eyes Wide Open te checken als je een liefde hebt voor (melodeath) bands als In Flames en The Halo Effect. Self Deception als je bands als Electric Callboy te gek vindt. Beiden zijn in hun eigen genre steengoed. Bands waar we zeker meer van zouden moeten horen.