Sommigen zullen Martin kennen van de band Mindwork. Een band die progressieve thrash-/deathmetal speelt. De muziek op Face The Day kent een heel andere richting binnen het progressieve genre. Eén richting die meer neigt naar een geluid van Riverside. Op Corroding Dreams wordt Martin bijgestaan door drummer Filip Kittnar (eveneens Mindwork). Een drummer die stevig de nummers van kracht voorziet, maar tevens met een eenvoudige zachte tik sfeer weet te maken en accenten weet te leggen op de composities.
In opener Changes wordt snel duidelijk dat alles op Corroding Dreams op zijn plaats lijkt te vallen. Het nummer kent een fraaie opbouw die ingeleid wordt door wat rustiger spel waarbij het stemgeluid van Martin prima past. Het heeft verschillende facetten, klinkt krachtig ondanks zijn wat hese uitvoering. Ook wanneer het nummer meer kracht krijgt, blijft het geheel mooi overeind. Zoals veel nummers op dit album ligt de verrassing continu om de hoek. Verrassingen die je scherp houden zoals de gitaarsolo die een brug vormt naar het achterliggende gebied vol sereniteit en melancholie. In de elf minuten dat het nummer duurt, glijd je in een glooiende beweging naar de diverse toppen van extase. En in die sinusoïde van het muzikale landschap zorgt het stemgeluid van Martin voor stralen van warmte terwijl de gitaarsolo’s als een monument de horizon sieren.
In Cross The Line is het verwonderlijk dat er zoveel kracht kan liggen in slechts een stem en een gitaar. In de opbouw van het nummer zorgen het drum- en basgeluid dat het nummer meer tot de verbeelding gaat spreken. Het gevoel dat ontstaat, is het gevoel dat reeds bij Changes naar boven kwam en heerlijk blijft hangen.
Het geheel ademde tot dusver al de nodige progressieve elementen. Muzikaal weet Face The Day daar nog een schepje bovenop te doen in Losing The Anima (phase I). Vooral het spelen met maten en ritmes wordt in de finesse beheerst door beide muzikanten.
Wanneer het album vordert met Circle, wordt duidelijk dat de kwaliteit van de composities onveranderd sterk blijft en dat de zeven nummer op het album kwalitatief en stijltechnisch heel consistent zijn. Soms komen onregelmatigheden sterk terug in bijvoorbeeld Losing The Anima (phase II) waarin een speech van Carl Jung uit 1959 zit verwerkt of liggen melancholische accenten meer aan de oppervlakte (The Purpose).
Over de hele linie is Corroding The Dreams een progressief album dat aanspreekt. Heel heftig wordt het niet, maar Face The Day (Martin Schuster) weet in zeven composities een mooi beeld te schetsen waarbij melancholie en schoonheid zich sterk tentoon stellen. De volgende keer dat ik naar Praag afreis, zal ik met andere ogen naar deze mooie stad kijken.