Face The Day – Echoes Of The Child’s Mind

In 2016 kreeg ik het album Corroding Dreams van Face The Day, een project van Martin Schuster, onder ogen en de composities waarin een beeld wordt geschetst van melancholie en schoonheid binnen het progressieve genre sprak me wel aan. Met het album Stuck In The Present bleek dat Face The Day geen eendagsvlieg was. Martin besloot om met een aantal muzikanten het album ook live te promoten.
In 2019 besloot de oorspronkelijke band van Martin, Mindwork, weer samen te komen en Face The Day werd even on hold gezet maar bloed kruipt waar het niet gaan kan en het derde album Echoes Of The Child’s Mind is nu een feit.
Het album is niet echt een conceptalbum, maar het centrale thema ligt in verdriet en het verliezen van mensen. Mede door omstandigheden in de familie en de pandemie werd Martin aan het denken gezet. De reflecties van zijn leven kregen muzikaal vorm in de acht nieuwe composities. Zijn herinneringen gingen terug naar situaties en voorwerpen waar hij 30 jaar niet aan had gedacht en het vinden van zijn cassettecollectie bracht hem nieuwe inspiratie waarin muzikale invloeden verweven werden in het nieuwe geluid.
Het album start sterk met It’s Over dat een progressieve inslag kent. Martin wordt op het album bijgestaan door bassist Dominik Vozobule en drummer Roman Vicha die in It’s Over een solide basis neerzetten. De zang op de achtergrond komt uit de keel van Kristyna Kralova. Een heerlijk begin. Na ruim twee minuten valt de zanglijn van Martin in, slechts begeleid door gitaar. Zijn ingetogen zangstijl is innemend en heeft hier ook maar minimale ondersteuning nodig om het sfeerbeeld vorm te geven. Halverwege wordt er stevig ingezet en is het drumwerk van Roman de katalysator terwijl de gitaar leidend is in de melodie en zelfs wat funky klinkt. Naarmate de compositie vordert verandert het drumritme, wordt het basgeluid meer naar voren geschoven en weet Martin met zijn subtiele gitaarspel net die noot te raken die het afmaakt. Daarna wordt het afgebouwd en een nogal lange uitloop, maar kunnen we concluderen dat Face The Day met de eerste acht minuten al een duidelijk stempel heeft gedrukt.
De melancholie die we goed kennen van Face The Day krijgt meer vorm in het ingetogen spel van Grown Up. Muziek voor de loungebar met een mix van jazzy en progressieve elementen. Wanneer na ruimt twee minuten de registers verder open getrokken worden, neemt de emotionele lading ook toe om als een sinusoïde naar het einde terug te keren naar de ingetogen en gevoelige basis. Juist die sfeer en dat palet weet Martin ook te vangen in de afsluiter Last Kiss. Minimaal gitaarspel en zang kan genoeg zijn om de stilte om te zetten in vibrerende emotionele ladingen in de lucht. Er wordt helemaal terug gegaan naar de akoestische basis van de compositie waarin het verhaal van Martin duidelijk naar voren komt. De refreinen zijn wat krachtiger aangezet en de saxsolo van Martin Plachy past helemaal in het straatje van Last Kiss.
Het is dat breekpunt, dat evenwicht in melancholie en kracht dat Martin steeds opzoekt waardoor er altijd een gevoel van positieve spanning heerst. Zo is dat ook in Panta Rhei gedaan. Akoestisch wordt de toon gezet, maar heel voorzichtig worden er muzikale lagen aan toegevoegd en krijgt deze instrumentale compositie de lading waardoor het aanspreekt.
Meer progressief van aard is There’s A Place In My Mind Where I Tend To Hide. Een mond vol voor een indrukwekkende en onregelmatige start van dit muziekstukje. Het repeterende akkoordenspel is enigszins hypnotiserend en houdt je gevangen in de progressieve bubbel waarin je gezogen wordt. De zang in de rustigere stukken is weggerukt uit de hof van Eden om je te verleiden tot het meedeinen op de golven van muzikaal genot. Eenmaal gekleefd aan je boxen krijg je nog even een stevig muzikaal stuk progressieve rock om je oren.

Tot nog toe past alles nog in het straatje van Face The Day. In Bright Dot In The Darkness merk je, door de wat retro-inslag, dat Martin zich voor het album heeft laten leiden door zijn muzikale geschiedenis. Ergens lijken er wat Beatles-invloeden ingeslopen te zijn. De basis is herhalend en daarmee weer absorberend. Daarop zijn zangmelodie die in meerdere lagen is aangebracht.
Bij Dawn lijkt de invloedssfeer meer te liggen bij Radiohead of Bjorn Riis. In een gestaag tempo word je meegenomen op de muzikale reis die Dawn heet. Entangled Souls ligt wat in het verlengde hiervan, hoewel deze compositie minder geladen aanvoelt. Een leuke compositie die luchtig is, maar net niet dat bijzondere gevoel naar boven brengt.
Echoes Of The Child’s Mind kan gezien worden als een mooi vervolg op de vorige twee albums. Martin Schuster heeft in zijn reflecterende vermogen de gave gehad om dit om te zetten in prachtige composities die veelal in het progressieve genre te vinden zijn, maar vooral door de melancholie zeer aanspreken.