Face The Day – Stuck In The Present

Face The Day wordt als een project uit Tsjechië omschreven, maar is eigenlijk gewoon het geesteskind van Martin Schuster die na zijn vertrek uit Mindwork besloot om Face The Day te starten. Hij wordt, evenals op het vorige album Corroding Dreams, bijgestaan door drummer Filip Kittnar en krijgt bovendien wat ondersteuning van Martin Spacos, Martin Plachy en Jan Svec.
Vorig jaar werd er al een tipje van de sluier opgelicht door een video van de compositie In The Dying Sun. Eind oktober verschijnt dan (eindelijk) het volledige album Stuck In The Present. Een titel die aan twee concepten gelinkt is. De titeltrack verhaalt over een persoon die zich in een depressieve periode bevindt en eigenlijk niet verder komt in het leven, maar daarbij moeite heeft om terug te kijken. Daarnaast is er een meer omvattende betekenis. In het hele bestaan van het universum is onze tijd op aarde slechts een fractie. Er ligt heel veel achter ons en waarschijnlijk nog meer voor ons, maar uiteindelijk hebben wij te maken met ons stukje in het hier en nu.
En dat wordt dan allemaal gepresenteerd in een heerlijke progressieve stijl die we wel van Face The Day gewend zijn, beïnvloed door menig andere band. Zo komt, vooral qua zang, Muse even langs in The Remainer. Het kan niet anders dat Martin een klein zwak heeft voor deze band. Muzikaal tapt hij uit een ander vaatje. De progressieve rock in The Remainer is uptempo en biedt een diversiteit aan sfeerbeelden. Stevig aangezet wisselen krachtige stukken de meer frivole rustige stukken af.
De toegankelijkheid in het geluid van Face The Day is lekker groot. Sympathy To Sin geeft dat vertrouwde geluid. Vanuit een gemakkelijk volgend begin bouwt de compositie zich mooi op. In het begin lijkt het krachtige element na een mooi drumgeluid naar voren geschoven te worden, maar dat blijft nog even uit. Door de herhaling wordt goed duidelijk hoe deze compositie zich aan je vastkleeft en zich in je nestelt. De versterking blijft natuurlijk niet helemaal uit. Naarmate de compositie vordert, wordt het geluid krachtiger en neemt je aan de hand mee.
Werd eerder al Muse genoemd; bij het beluisteren van With Faith On My Side ligt de deken van Riverside over de gevoelige start. Vooral de zang in combinatie met het gitaargeluid zorgt hiervoor. Martin Schuster weet hoe hij composities moet opbouwen, want ook hier werkt hij subtiel naar een soort van hoogtepunt. In With Faith On My Side doet hij dit niet door een krachteruptie, maar juist door de ingezette melodielijn van een onregelmatigheid te voorzien om naar het eind met slechts zang en gitaar terug te keren naar de basis en ervoor te zorgen dat dit een weldaad voor het oor is.
Met Elevator To The Sky gaat het goed door. Wat zwaarder aangezet grooved Face The Day er hier vrolijk verder op los. De groovende riff rijgt gaandeweg de compositie de afzonderlijke stukken mooi aan elkaar. Het begrip progressieve rock krijgt door Elevator To The Sky een Tsjechische definitie.
Tot nog toe is het een uitstekend geslaagd album. Met Settle Down krijgt de sereniteit ruim spel. Slechts begeleid door gitaar en piano zingt Martin zijn ding. Op de helft zwelt het geluid langzaam aan en wanneer Martin Planchy de noten uit zijn saxofoon blaast krijgt de compositie een ietwat ander karakter. In eerste instantie lijkt de saxofoon de lichtelijk chaotisch aandoende progrock aan elkaar te lijmen, maar wordt al snel meegezogen in de sfeer van dit muzikale, meer heftige, stuk muziek.
In The Dying Sun zou bekend kunnen zijn. De muziek op In The Dying Sun is misschien wat donkerder van aard en de zang is, ten aanzien  van de overige composities wat meer ingetogen. Toch is het de kunst van Face The Day om ragfijne melancholische melodielijnen te verenigen met veranderingen in tempo en een fluctuatie aan intensiteit met een jazzy accent.
Titelnummer Stuck In The Present is een logisch vervolg op hetgeen al geweest is. Met negen minuten is de compositie op papier misschien lang, maar dat blijkt in de praktijk helemaal niet. Door het gebruik van diverse stijlen, een herkenbaar refrein en het werken met contrasten is Stuck In The Present zo voorbij. Het geluid klinkt vol en lijkt meerdere lagen te hebben zodat het samenspel meer betekenis krijgt.
Het debuut Corroding Dreams kon mij al bekoren en ik heb dan geduldig gewacht op nieuw werk. Dat de verwachtingen gaandeweg onbewust steeds groter werden, kan ik niet ontkennen en ook niet tegenhouden. Face The Day heeft met Stuck In The Present aan de verwachtingen voldaan en ontstijgt het zelfs het vorige album.