Het verhaal van Factory Of Art start in 1990. Oorspronkelijk speelt de band instrumentele rock en wordt snel opgenomen in de familie van AFM Records. Er volgen twee albums totdat de band in 2006, na een moeilijke tijd, besluit om ermee te stoppen. Uiteindelijk pakt Factory Of Art, met een flinke bezettingswijziging, in 2019 de draad weer op. Wat er daarna in de wereld gebeurde is geen raadsel meer. Maar FOA is niet alleen creatief, maar zeker ook ambitieus en vastberaden om door te gaan. Er wordt een start gemaakt met het schrijven van nieuw werk voor het derde album Back To Life. En ondanks alle ups en downs die de band meemaakt, mede door de pandemie, kan FOA met trots het derde album presenteren aan het publiek via Factory Music.
Tien nieuwe composities mag je verwachten op het derde album. Met Abysses bijt de band de spits af. Het start met een sample en meteen een (korte) gitaarsolo. Het vervolgt zich met een lekkere heavymetalriff en een opzwepend ritme. Maar bovenal valt deze opener op door de variëteit aan zang (grunts en clean volgen elkaar op) en een fijne melodie. Het klinkt allemaal zo vertrouwd en Factory Of Art zet meteen zijn stempel neer in een heavymetalstijl met progressieve invloeden. De toon is gezet. Burning Wings zet alles nog wat steviger aan. Langzamer en vooral zwaarder van karakter start de band op een uiterst groovy manier. Zanger Jens Petrat laat zijn veelzijdigheid horen gaandeweg de compositie en het is bijzonder goed hoe alle leden de ruimte krijgen om hun passie te etaleren. Dat contrasterende karakter houdt de boel levend en zie je terug in Blessing In Disguise. Veelzijdigheid en contrast zijn de kernthema’s in het geluid van Factory Of Art.
Silent Room is eveneens gebouwd rond een diepe riff. Hier komen de progressieve elementen halverwege sterk naar voren. In Walking To The Place I Love wordt verder uitgebouwd op een manier waardoor de muziek doet denken aan de glorietijden van Queensrÿche.
Dat laat de band los in Face Behind The Mask. Een meer rockgeoriënteerde compositie waar de gedachten, mede door de zang en riffs, doen denken aan de muziek van een band als Lordi. Om in Decadence terug te grijpen op het heavymetalgeluid uit de vorige eeuw. Het is meer uptempo, maar Factory Of Art werkt in een golvende beweging of cirkelende beweging naar het einde toe. Dan weer wordt er gegrepen naar een vette zware groove om daarna de rem weer los te laten en de versnellingsbak te activeren.
The Truth ligt mooi in het verlengde van wat we tot dusver mochten meemaken, Ook Behind The Lights heeft dit in zich. In eerste instantie is alles vrij rustig en kalm, maar de rockagenda wordt al snel weer open gedaan. Waarna Back To The Life het album afsluit op een passende manier. Alle beproefde elementen en kenmerken van de band kun je terugvinden in deze ‘samenvatting’. De melodie is fijn, het ritme is fijn en de compositie is zo opgebouwd dat je continu aandachtig blijft.
Back To Life is een herrijzing van deze Duitse rock-/metalband die er goed aan hebben gedaan om het derde album te maken. Met één voet in de vorige eeuw nemen ze het gevoel uit die tijd mee naar een meer progressief, modern en eigentijds geluid. Het is van voor tot achter een album met muziek dat fijn is om naar te luisteren. Interessant en vrij gemakkelijk om te doorgronden.