Net over achten komen we de Arenaboulevard op lopen. De laatste dranghekken worden al dan niet vakkundig verwijderd alsof er niets gebeurd is. Fall Out Boy treedt vanavond op in de Heineken Music Hall. De pauze heeft de band goed gedaan aangezien ze, met deze uitverkochte zaal als bewijs, helemaal terug van weggeweest zijn. De sound is wat veranderd maar daarmee is een hele nieuwe fanschare opgestaan. Het lijkt wel of alles wat de heren na hun break aanraken in goud verandert. De albums ‘Save Rock and Roll’ en American Beauty/American Psycho zijn regelrechte hits en men komt in grote getale op de concerten af. De Heineken Music Hall is geen uitzondering. De zaal zit bomvol.
De verdeling is duidelijk. De tienermeiden hangen vooraan, hun longen uit hun lijf zingend, tegen de hekken. En dan te bedenken dat er nog geen noot door Fall Out Boy gespeeld is. De bezorgde ouders staan verderop in de zaal of hebben een rustige zitplaats achterin gevonden. Stipt om negen uur gaat het licht uit en gaan de mobieltjes massaal de lucht in. De manier waarop de menigte reageert doet me denken aan de Backstreet Boys maar het is toch echt een rockband van de bovenste orde die ons gaat voorzien van een flinke portie muziek. Het concert begint met een inleidend filmpje dat op een groot scherm weergegeven wordt.Erg mooi gemaakt maar dit is niet aan de horde tienermeiden besteed. Zij willen Fall Out Boy en dat is wat ze krijgen zodra het doek weggehaald wordt.
De band trapt af met het aanstekelijke Sugar, We’re Going Down van het uit 2005 afkomstige album From Under the Cork Tree. De toon is gezet. Op de vraag of het publiek zin heeft in anderhalf uur rock and roll is het antwoord overduidelijk. En dat is wat de zaal krijgt. Patrick Stump is zeer goed bij stem, iets waar bij live optredens nogal eens over getwijfeld wordt, en neemt het publiek mee in de rollercoaster die Fall Out Boy heet. Pete Wentz doet ook af en toe een duit in het zakje met door van tijd tot tijd een one-liner door de zaal heen te smijten. Het jonge publiek smult ervan. De band neemt weinig tijd voor overbodig geklets en geeft het publiek waar het voor gekomen is. Halverwege het optreden is het tijd voor het vervolg van de film die het concert inwijdde. Zodra de lichten aangaan zitten de heren middenin de zaal en is het tijd voor een ingetogen akoestische sessie. Prachtig. Ook drummer Andy Hurley krijgt zijn moment van roem in de vorm van een enerverende drumsolo.
Het mag niet als een verrassing komen dat vooral nummers (maar liefst acht) van het nieuwste album American Beauty/American Psycho gespeeld worden. Uiteraard worden ook de albums Save Rock and Roll, From Under The Cork Tree, Infinity On High en Take This To Your Grave ook niet vergeten met als resultaat een dwarsdoorsnede van het oeuvre van de mannen. Opvallend is wel dat van het album Folie á Deux alleen het nummer I Don’t Care wordt gespeeld. Maar dat blijkt wel een uitstekende keuze. Samen met Centuries wordt er richting de toegift, bestaande uit My Song Know What You Did In The Dark (Light Em Up) en Saturday, gewerkt.
De zaal uitlopend baan ik me een weg langs bezorgde ouders en (fout) geparkeerde auto’s van nog meer bezorgde ouders. Was er dan helemaal niks op dit concert aan te merken? Nou ja, het was iets routinematig maar wie zulke goede muziek maakt en zo’n weergaloze show geeft komt daar makkelijk mee weg.
