Iemand verliezen doet onbeschrijflijk veel pijn. En voor iedereen is die pijn anders, bij de één uit het zich in verschrikkelijk veel drinken en bij de ander triggert het een diepe depressie die nooit meer weggaat. Voor False, de black metalband uit Minnesota, uit het zich in één van de beste albums van 2019, Portent, uit op 12 juli via Gilead Media.
Na een EP, een split met Barghest en debuutalbum Untitled uit 2015, braken ze in datzelfde jaar hun stilte en gaven ze hun eerste interview sinds het ontstaan van de band in 2010. Daarna kwam de Hunger EP uit in 2017 en op 30 april 2019 kwam eerste single A Victual For Our Dead Selves uit van het nieuwe album uit. Een atmosferisch en diep black metalnummer. Decibel Magazine bracht daarna de single Neither Path Nor Gate uit, die helaas niet op dit album staat, wat op zich best jammer is, gezien er maar vier nummers (inclusief een instrumentaal outro) op Portent staan. Maar maakt dat deze plaat minder geniaal? Ahum. Nee. Nee nee nee.
Ten eerste hebben we het artwork van Poolse kunstschilder Mariusz Lewandowski. Sinds hij het machtige artwork voor Mirror Reaper van Bell Witch heeft geschilderd, is zijn kunst erg gewild onder de metal community. Ook voor False heeft hij weer een duister en veelzeggend kunstwerk gemaakt (de albumnaam Portent betekent namelijk voorbode, voorteken).
Ten tweede is er de muziek. Waar veel black metalbands zich richten op zo evil mogelijk klinken, of zich alleen focussen op blastbeats, laat False zich leiden door emotie. En als er sprake is van het verlies van dierbaren kunnen emoties zo groot worden als een cycloon. Maar nergens lijkt de band de controle te verliezen over hun emoties, waardoor het lijkt alsof ze in het oog van de storm lijken te zijn op dit album. Die controle hoor je in de vocals, Rachel snauwt en spuugt haar woorden uit en wat ze zingt versta je niet, maar haar geluid geeft de band een origineel geluid. Haar lyrics zijn poëzie: ‘We were told that the walls of the temple, Were a vessel born from god, To lift us from underneath the crushing wheel of life, Death and rebirth, No god shapes us, Lest our ribs crack under the walls of his temple.’
Wat er gebeurd in de drie nummers op dit album is te vergelijken met een boek lezen van Haruki Murakami. Je hebt een klein idee wat je te wachten staat, maar dan wordt je toch verrast door een prachtige dialoog, een gewelddadige daad of een pratende kat. Een band als Emperor deed dat ook zo prachtig, een nummer maken dat je meesleept tot in de dieptes van het heelal. False doet dat op een compleet eigen manier. A Victual To Our Dead Selves, Rime On The Song Of Returning, The Serpent Sting The Smell of Goat, Postlude, ieder nummer is een ongepolijste diamant. False maakt muziek met vonkjes hoop, die als sterren een donkere nacht verlichten. En het zijn één van de felste die ik ooit gezien heb.
Conclusie: Mijn #1 album van 2019.
Op een schaal van 1 tot 10:
10