Het start met een groovende stonerbasis in Uyuni’s Lullaby. De zang van Flo is krachtig en in het geheel heeft het iets weg van een band als Nerve. Het begrip Lullaby is enigszins bijzonder te noemen, hoewel er gretig gebruik wordt gemaakt van rustieke momenten voordat de band weer losgaat in een eruptie van kracht en het drumwerk als een perpetuum mobile vaart genereert.. Ergens leunt het geluid van Far Away hier tegen dat van landgenoten Gojira. In Uturuncu krijgt de luisteraar de kracht van Gojira in een licht onregelmatig ritme voor zijn kiezen, maar heeft hier ook dat melancholische karakter. Uturuncu kent een stuk in de Franse taal en krijgt naar het einde toe een zwaarder karakter met strakke slepende riffs.
A Storm In Sajama is minder heftig en heeft een meer hypnotiserend karakter, mede door de wat lijzige zangmelodie die doet denken aan Alice In Chains. Met ruim negen minuten is het een vrij lange compositie die echter zoveel afwisseling kent dat de compositie blijft boeien door enerzijds kracht en anderzijds melancholische trekken. Het soms wat zware doomkarakter krijgt meer vorm in Dust And Sun. De sfeer wordt lange tijd voornamelijk bepaald door een enkele drumslag en enig gitaargeluid en het blijkt dat de kracht soms gewoon in de eenvoud zit. Die eenvoud vinden we ook in een compositie die verder in het booklet niet wordt vermeld. Het luistert naar de naam Tierra en start eenvoudigweg met bas en drum. Langzaam wordt het aangevuld met een zangmelodie en een eenvoudig klinkend gitaargeluid dat langdurig de aandacht weet vast te houden. Hoewel rustig van aard ontwikkelt het zich krachtig gaandeweg de compositie.
De afwisseling en variatie op de EP bieden mij genoeg luisterplezier. Misschien is het niet allemaal heel origineel, maar Far Away biedt zes composities die het waard zijn om te beluisteren en zowel de krachtige alsmede de melancholische kant kunnen mij verblijden.