Het is niet gepland en al laat als ik vanavond op weg naar huis besluit om toch nog even bij The Rambler binnen te lopen: er zou een band op het podium staan die de moeite waard zou moeten zijn. Het voorprogramma heeft intussen al gespeeld en de headliner is een klein kwartiertje begonnen met spelen. Ik ben benieuwd hoe de band, waar ik nog nooit van gehoord heb, op mij over gaat komen…
Goed, muzikaal gezien kan het dan allemaal wel goed in elkaar zitten, als je dit soort muziek niet met een vette show neerzet komt de boodschap niet over. En als ik dit vijftal zo eens bekijk, horen ze qua leeftijd eigenlijk nog in de categorie jongen honden thuis, van door de wol geverfde punkrockers is nog geen sprake. Maar wat deze gasten begrepen hebben, is hoe je op het podium tekeer moet gaan. Je moet niet te veel ouwehoeren, je moet vooral veel en lang spelen, en je moet je publiek bij de show betrekken en ophitsen. Je moet zo nu en dan eens van het podium af gaan en je tussen de bezoekers mengen. Je moet zo nu en dan eens de microfoon bij de bezoekers in het gezicht duwen, zeker als blijkt dat velen je teksten gewoon compleet mee staan te zingen. Want als je dat doet, krijg je een klein publiek zover dat je een grootse sfeer weet te scheppen. Want wat mij bij blijft als de DJ de muziek overneemt en het podium afgebroken wordt, is een optreden wat qua band maar zeker ook qua sfeer tot een van de betere welke ik hier meegemaakt heb gaat behoren!
En hoe macho, stoer en lekker zelfingenomen de heren op het podium zijn, zo relaxed zijn ze als ze zich na het opruimen aan de bar en in het rookhok nog lekker onder de bezoekers mengen voor een lekker biertje. Als dit sympathieke vijftal nog een terugkeert, wil ik zeker weer van de partij zijn!
