Far'N'Hate – Eternal

Er worden momenteel genoeg berichten vrij gegeven vanuit het Witte Huis. Meestal geen fraaie. Gelukkig is er nu een mooi bericht vanuit de Witte Toren, oftewel White Tower Records. Zij kondigden namelijk begin januari het nieuwe album van Far’N’Hate aan. Hoewel misschien minder bekend draait deze band al wat jaren mee en hebben ze reeds twee EP’s en één album op hun naam staan. Wanneer dit vijftal niet in de studio zit, kun je ze nagenoeg steevast vinden op een podium in Europa, Groot Brittanië, de Verenigde Staten of Rusland.
Zelf omschrijven ze hun muziek als ‘modern metal’, maar voor mij ademt het album Eternal gewoon lekkere metalcore. En dan bedoel ik ook metalcore zoals metalcore bedoeld is. Wat opvalt eraan is de enorme hoeveelheid energie die in het opnameproces gestoken is. Die hoeveelheid hoor je terugkomen in de muziek van Far’N’Hate. Met de Devil In Me word je aardig opgewarmd. In deze instrumentale opener zet de band je in de actiemodus. Met een solide ritmesectie aan de basis, laat het gitaristentandem Hernán Felipe en Nacho Merino de spanning langzaam in kracht toenemen totdat de ontlading in Always Overcome een feit is en Marc Camargo met zijn stemgeluid het geheel verder opstuwt. De compositie is gebaseerd op sterke gitaarmelodieën en een opzwepend ritme. Kenmerkend voor dit nummer is de saamhorigheid die gevoed wordt. Een aspect dat bij bijvoorbeeld Caliban op de laatste albums ook sterk aanwezig is. Mijn voorliefde voor ijzersterke breakdowns die de vullingen uit mijn kiezen stampen krijgt in de composities van Far’N’Hate een flinke boost. In Deceivers ligt deze muziekkaraktertrek verderop in het nummer en wordt het versterkt door een strak dubbelbassgeluid en een zagende gitaarriff. Een element dat doorgaat in Born In Sin. Zangtechnisch liggen de grunts in een soort hiphopachtige tirade, dat sterk wordt afgewisseld met de clean  vocals. De percussie is gedurende de compositie sterk en krijgt gedurende de compositie eenzelfde intensiteit als Slipknot. Ook hier ligt het venijn sterk in de staart, dat daarbij weer een staartje krijgt in het daarop volgende Relentless. Een compositie die sterk in het verlengde ligt van het voorgaande en ondertussen dendert het album ononderbroken voort zonder vaart te minderen, totdat er een moment van rust valt door Struggle. De rust is echter van korte duur want de tweede helft van de Eternaltornado start meteen met Losing Sight. Een start van de tweede helft van het album dat de ondertussen vertrouwde kenmerken van Far’N’Hate in zich heeft. Dat betekent lekker even doorraggen met een mooie balans in grunts en clean vocals, een stevig gitaargeluid en een pompende ritmesectie die zich op gepaste tijden abrupt op de rem zet in de breakdowns.
De muziek op Eternal klopt helemaal. Metalcore volgens het boekje waar je warm en opgewonden van wordt. Deze heren geven me een geheel ander beeld van de Spaanse Costa Brava die ik had. Far’N’Hate presenteert zich als een goed ingespeelde band die snappen hoe je een nummer opbouwt en waar je spanning kunt creëren.