In slechts zes nummers (de opener Palindromia en afsluiter No DeviL LiveD ON (een leuke palindroom) even buiten beschouwing gelaten) laten de vier heren een onuitwisbare indruk achter bij mij. De nummers zijn goed opgebouwd, hebben prachtige uitgesponnen muzikale stukken en laten een vol en krachtig geproduceerd geluid horen. Speciale gast en toetsenist Alessandro Bertoni heeft daar zeker een bijzonder aandeel in, want zijn keyboardgeluid ligt als een warme deken over de composities van de band en zijn in samenspel van gitarist Riccardo Casteletti spanning opbouwend. Veel nummers starten met piano- en/of akoestisch gitaarspel, maar nooit is zeker welke kant het nummer opgaat. Iets dat de spanning er goed in houdt. Vooral in Dear Amy blijft die spanning, of beter gezegd de emotie bijna tastbaar voelbaar zonder dat het nummer in een ballad verandert. Gitarist Riccardo Castelletti laat zijn solo’s nadrukkelijk, maar niet storend, de vrije loop in bijvoorbeeld Leave Me Here, Feel Alone en Dear Amy. Het enige dat ik daarover nog kan zeggen is het feit dat veel solo’s veel te kort zijn. Maar de hele opbouw van de composities zouden zeker niet overeind blijven zonder het spel van bassist Filippo Zamboni en drummer Nicolo Dalla Valentina. Behalve dat zij de kapitale basis vormen van veel nummers is hun rol in Human Factory van grote waarde en zo bouwen deze muzikanten de Italiaanse muzikale kathedraal waarin zanger Andrea Zamboni zijn stemgeluid mag laten galmen.
Voor mij is Fatal Destiny een prettige verrassing. Deze Italianen weten hoe ze de oude symfonische rock een eigentijds geluid kunnen geven in krachtige composities die prachtige muzikale taferelen bevatten. Dit moet je gewoon beluisteren om zelf je positieve oordeel te vellen en met mij in te stemmen.