Al bij nummer één Possession heeft Fateful Finality je in zijn bezit. De vaart zit er meteen goed in, waarna deze vaart een doortocht vindt in de vorm van Get Things Straight. Ongeveer hetzelfde concept als Possession. Lekker up-tempo met goede riffs en – grooves, die mij af en toe doen denken aan Trivium. Fateful Finality heeft van alles wat. Zo hoor je in de nummers Never There en Facades weer die ontzettend goede groove, maar in een langzamer tempo. In Facades komt de invloed van Machine Head. Die speciale manier van gitaarspelen heb ik bij Machine Head veel gehoord, maar Fateful Finality doet dit nog eens dunnetjes over. Simon Schwarzer en Patrick Prochiner zijn niet alleen verantwoordelijk voor de ene na de andere kant fantastische riff, ze zingen daarnaast ook beiden in een goed uitgevoerd contrast. Dit is goed te horen in nummers als Unchained, Under Pressure en Misfit. Zoals op elke cd zijn er één of meerdere pronkstukken. Zo zijn dat voor mij op deze cd Dirt In The Closet en het eerder genoemde Facades. Aan Facades voeg ik niets meer toe, aangezien ik het hier al eerder over gehad heb. Dirt In The Closet heeft een fantastische riff waar ik, zoals vaak, kippenvel van krijg. Voor de rest i het een goed opgebouwd nummer, met als kers op de taart het fantastische (meezing)refrein. Suck me Dry is het slot van deze drie kwartier durende groove trein.
Fateful Finality is in mijn ogen zo’n groeibriljant, een band die het later ver gaat schoppen. Daar is Battery alvast het eerste opstapje voor. Eindigen wilde ik dan met een tip. Luister naar Fateful Finality en je batterij is voor de rest van de dag opgeladen.
