Het opwarmertje op Atlas bestaat uit de korte introductie dat luistert naar de naam MIsery. Het heeft wat weg van Machine Head maar loopt over in het powermetalnummer Divided met wat thrashmetalinvloeden. Hoewel het muzikaal goed in elkaar steekt en de gothiczang op de achtergrond een extra accent biedt, komt de zang van Saku Solin in deze compositie niet altijd even goed uit de verf. Een euvel(tje) dat helaas ook terugkomt in het titelnummer Atlas. In Primordial komt de zang gelukkig wel goed tot zijn recht. Het nummer is krachtig, uptempo en heeft een lekker gitaargeluid gebouwd rond een stevige riff en een keyboardgeluid dat op de achtergrond toch goed aanwezig is. De sample tussendoor bouwt een mate van spanning op dat het nummer verdient. Met Colossus is het nog een vorm van powermetal dat de gong slaat; vanaf de single El Toro gaat het album de meer mainstreamkant op. Het ritme is meer industrieel van aard en de melodie is pakkend. De keyboard verschuift van de achtergrond meer naar de voorgrond en langzaam komen invloeden van Children Of Bodom om de hoek kijken. Dat poppy-/mainstreamgeluid met COB kenmerken blijft hangen in Carnival Apocalypse en Adrenaline. Hoewel je een band als Lordi ook zou kunnen herkennen in het totale geluid. Het nummer Messiah zit er nog tussen en klinkt krachtiger met de gothicinvloeden die eerder omschreven zijn.
Fear Of Domination brengt me met Atlas een beetje in de war. Er is duidelijk een onderscheid te maken in de nummers die doorspekt zijn met krachtige powermetal, terwijl aan de andere kant de ‘poppy’ nummers me een hele andere richting opsturen. Nu moet ik ook weer zeggen dat beide kanten van de muzikale medaille van Fear Of Domination me wel aanspreken. Jammer dat de zang op een aantal punten verbetering behoeft, maar dat hoeft zeker niet in de potentiële hits El Toro en Adrenaline.