Metalcoreinvloeden zijn zeker niet zelfzaam en regelmatig laat opperhoofd Ola Englund horen dat akoestische tussenstukje een meerwaarde vormen voor de kracht van het nummer. Luister maar naar Of Iron And Ashes en Godless Devotion. Aan de ene kant zijn het rustpunten in het alomvattende geweld eromheen. Daarnaast zorgen juist deze bijna serene gitaarspinsels dat het overige aan kracht wint. Ook de piano in het instrumentale Dygder en de new-age-sfeer eromheen zijn een goede opwarmer voor het daaropvolgende By Silent Screaming en de viool in Wolf At The End Of The World is in combinatie met de deathmetalinvloeden waanzinnig te noemen. Feared heeft daarnaast een fraai oor voor groovende ritmes en riffs die centraal staan. In Caligula, War Feeding War en My Own Redemption weet de band met een groovende riff het nummer voldoende snelheid mee te geven en een krachtimpuls te veroorzaken die ik bijvoorbeeld bij Lamb Of God ook ervaar. My Grief, My Sorrow is eveneens een krachtig nummer waar tempowisselingen en de gitaarsolo voor voldoende variatie zorgen om het geheel heel interessant te houden. Het is ook opmerkelijk hoe doeltreffend een gangbare gitaarriff kan zijn voor de ervaring van de muziek. Daarbij mag ook nog stil gestaan worden bij het prachtige artwork van de hoes. Is ook genieten.
Voor mij is Synder een logisch vervolg op Vinter, maar klinkt het album in zijn geheel een stuk krachtiger, maar ook veelzijdiger. De nodige akoestische en klassieke details geven net dat beetje meer in de rijpe en rijke deathmetaltraditie uit Zweden. Voor liefhebbers van bijvoorbeeld Lamb Of God of DevilDriver is Feared het waard om eens goed te beluisteren.
