Imperia opent de avond en wordt aangevoerd door de blonde Helena Michaelsen, een opvallende verschijning met haar strakke jurkje en indrukwekkende tatoeages. Haar stem doet daar niet bepaald voor onder. Moeiteloos wisselt ze van opera-achtige vocalen naar een lichte grunt. Bezwerend kijkt ze de zaal in alsof ze het publiek tracht te betoveren. Ondersteund door slechts een enkele gitarist, bassist en drummer wordt er een opvallend veelzijdig geluid neergezet. Er komt geloof ik wel nog het één en ander uit de computer om de verschillende folk invloeden ten gehore te brengen. Ik moet zeggen dat de combinatie van Keltische, Oosterse en Noorse invloeden met heavy metal prima werken. Regelmatig gaat mijn vuistje in de lucht of wieg ik ritmisch op en neer.
Vermakelijk en charmant maar vrij onverstaanbaar zijn de dappere pogingen van de Noorse Helena om het publiek in het Nederlands toe te spreken. Ton wordt getrakteerd op een ‘’happy birthday’’ en met een dikke knipoog nog plagend uitgenodigd voor een lapdance. Dat sfeertje maakt het allemaal extra gezellig en memorabel, zo ook de kleurige pruiken die in het publiek van hoofd naar hoofd gaan.
Nieuw vanavond is dat gitaristen Simone van Straten en Emmelie Herwegh hun zangtalenten mogen etaleren in de clean vocals. Ik durf nog niet te beweren dat ze daar hun kunnen als gitarist overtreffen, maar het klinkt zeker niet verkeerd. Daarnaast zorgt het ook voor wat extra actie en afwisseling gedurende het optreden. Even lijkt het of Simone de microfoon beu is als per ongeluk de microfoonstandaard omgaat, maar gelukkig zonder ongelukken. Geestig genoeg gebeurt dat ongelukje net bij hun populaire I Am Danger. Simone ziet daar de grap van in en geeft toe, ‘’Hey, I am danger.’’ Naast dit nummer komen o.a. nog Shapeshifter, War In My Head en persoonlijke favorieten Humans Are Broken, Host Of A Dead Fetus en The Machine voorbij. Kortom, lekkere bloemlezing van het brute oeuvre van de band.
Wat opvalt is dat het spelplezier groter lijkt dan ooit. Het is duidelijk dat de dames en heren ontzettend blij zijn weer te kunnen optreden. Die blijdschap blijft ook nog aan na de show, als zij zich gewoon gezellig tussen het publiek mengen voor het laatste optreden van de avond. Naast het spelplezier lijkt er ook meer gewerkt aan de algehele podiumpresentatie. Er worden net wat meer ‘’guitar hero’’ poses aangenomen en speels bewogen over het podium. Gitaarduels, synchroon headbangen, al die elementen die een live optreden net dat beetje extra energie kunnen geven komen voorbij. Daarover gesproken, Linn weet ook prima hoe ze het publiek moet betrekken bij de act. Niet door praatjes tussen de nummers door, maar door de rand van het podium op te zoeken en simpelweg met de ogen naar het podium te trekken. Het hardcore randje dat Linn net wat meer in de stem heeft dan de diepere grunts van Els, geven het geheel wel een interessante sound en maakt het net wat ruwer. Perfect voor een kleinere zaal als deze. Mijn nekspieren hebben het verdomd zwaar gehad.
Foto’s Wendy Steenmans, Rockportaal