De eerste band van vandaag zijn de publieks winnaars van de FemME battles, uit België, Circle Unbroken. De set begint met het nummer Black Fire, waarmee de band gelijk de toon zet. Bij de start van het tweede nummer schiet een van de gitaristen ineens in paniek en rent naar achteren met wat lijkt op een technisch gitaar probleem, maar hij is gauw genoeg weer terug. Marieke is goed op dreef en heeft er overduidelijk plezier in. Haar stem laat het echter bij de hele hoge uitschieters wat afweten en slaat hier en daar zelfs over. Erg enthousiast als ze is, laat ze zich er niet door uit het veld slaan en gaat gewoon verder. Bij de ballad The Call heeft ze zich herpakt, deze klinkt erg goed. Expressief als ze is, is ze een genot om aan het werk te zien op het podium. Met gemak bespeelt ze het publiek. Het gitaarwerk is vandaag beduidend minder dan de vorige optredens die we hebben mogen meemaken, maar we gaan er van uit dat het gewoon een wat mindere dag is, we hebben ze al eerder en beter mogen horen. De band als geheel blijft zeer leuk om te zien en heeft zeker potentie.
End of the Dream is de eerste band die vandaag het grote podium mag betreden. De set klinkt aanvankelijk vrij vlak. Muzikaal is er niets mis mee, maar de afstelling van het geluid is niet om over naar huis te schrijven. De band laat vandaag ook nieuw werk horen, zoals bijvoorbeeld het nummer Wakeless. Het blijkt een fijne song die goed past bij de ontwikkeling van de band. Als de gitarist dan even later zijn gitaar inruilt voor het keyboard stijgt de achting toch wel even, maar helaas duurt het live spelen op de keys niet lang. Bij hoeveel bands hoor je niet de toetsen op de achtergrond, van te voren ingespeeld, in plaats van live. Alsof er een enorm gebrek is aan toetsenisten? Hoe dan ook, de band zet al met al een prima set neer, waar Micky het duidelijk naar haar zin heeft en het haar ook af en toe flink rond gooit.
We haasten ons weer naar beneden voor Ex Libris. De zaal staat goed vol en is vol verwachting, waaronder ook mijzelf. Deze verwachting wordt meteen waar gemaakt, want vanaf de eerste aanzet is dit een top band om te horen. Ondanks de enorme line-up change klinkt het als een klok. Bij het nummer On the Ocean’s Command, wat een leuke meezinger is met het makkelijke “We Sail, Hé!!!” gaat Dianne heel even en hilarisch genoeg de mist in door te vroeg in te zetten, maar dit mag de pret niet drukken. Ze zetten een hele strakke show neer en krijgen een wel verdiend en langgerekt applaus. Helaas lijkt de set nog korter dan hij al is, door de uitgebreide lengte van de nummers. Het album waar de nummers van gespeeld worden heet Medea en is geïnspireerd op de gelijknamige opera door Euripides. Naast de technisch zeer goede uitvoering is Dianne hier helemaal in haar element en kan en mag volledig los. Ze bespeelt daarnaast ook moeiteloos het publiek, wat enorm enthousiast reageert. Wat een niveau en wat een top act, dit is een van de beste bands van het weekend tot nu toe.
Boven in de grote zaal gaat het festival verder met Diabulus in Musica. Zuberoa is bij het eerste nummer niet helemaal zuiver en wordt daarbij behoorlijk overstemd door de koren vanaf de backing track. Dit blijkt echter van korte duur, want in het tweede nummer is ze op volle sterkte. Bij Inner Force is het plaatje compleet. De koren staan nu acceptabel qua volume en er is een betere balans tussen de lomp afgestelde gitaar en de keys. Wat wel mist is een basgitaar, waardoor het überhaupt wat raar klinkt ten opzichte van de normale opstelling. Er is genoeg afwisseling qua nummers. Ishtar, van het debuut album, het stevige Lies in your Eyes, het nog hardere Under the Shadow, waar Gorka even lekker mee mag brullen. Het kan ook rustig, met Eternal Breeze bijvoorbeeld, waar Zube laat horen dat ze ook gevoelige nummers goed onder de knie heeft. Jammer is wel dat ze niet constant even zuiver is. Dit geldt overigens zo nu en dan ook wel voor de gitaren. Toch is het wel een goede set die altijd veel publiek trekt, maar het optreden is niet het beste van ze tot nu toe. Als toetje krijgen we ook nog nieuw werk te horen, wat op het aankomende album Dirge For The Archons te horen zal zijn. Deze komt op 18 november via Napalm Records uit. Het nummer heet Earthly Illusions en is weer een knap staaltje werk.
In de kleine zaal is nu de beurt aan Sleeping Romance, die we gisteren al akoestisch mochten meemaken. Het “uitgeklede” gevoel wat gisteren nogal de kop op stak tijdens de akoestische set is nu wel weg, want deze complete opstelling klinkt toch stukken beter. Een leuk nummer is The Promise Inside, door zijn afwisseling van maat erg prettig om naar te luisteren. De stem van Frederica doet het ook weer prima, maar is in verhouding met anderen op het festival wat minder indrukwekkend. Een song van het nieuwe album is Where the light is Bleeding, maar net als gisteren wordt er gemeld dat het onbekend is wanneer deze eens uit gaat komen. Ondanks een aantal gitaar missers is het toch wel een lekkere band om te zien, mede dankzij de stage presence van de zangeres en de leuke interactie van de gehele band met het publiek.
Dan is het tijd voor een grote publiekstrekker: Kobra and the Lotus. Een optreden van hen is al weer even geleden, daar ze zich tot nu toe hebben geconcentreerd op hun aankomende dubbelalbum. Ze zijn nu voor het eerst weer op Europese bodem en in Eindhoven trappen ze hun Europese tournee af. Kobra heeft een opvallende goudgekleurde outfit aan, die samen met haar lange blonde krullen een paar hele mooie foto’s gaan opleveren. De show is zeer interactief en het stikt van de mee zing momenten. De band heeft duidelijk een hoop fans in het publiek, sommige nummers worden woordelijk meegezongen. Er is ook ruimte voor een drumsolo van Marcus Lee, waarbij hij zelfs opstaat om al drummend een rondje rond zijn drumkit te lopen. Vervolgens gaat hij weer zitten en blinddoekt zichzelf, om dan alsnog een heerlijk drumsolootje weg te geven. De volgorde en keuze van de gespeelde nummers werkt goed. Nummers als Hold On, War Horse en ook een voorproefje van het nieuwe werk in de vorm van Trigger Pulse zwepen het publiek op. Het wachten is na deze lekkere show op het album, wat pas in 2017 uit gaat komen.
Beneden is het tijd voor het Belgische Bliksem. In keiharde tegenstelling tot wat we net op het podium zagen glanzen, staat er hier een heerlijk rauw uitziende zangeres in haar gerafelde spijkerbroek, blootsvoets op het podium. De muziek past goed bij wat we zien, want we worden getrakteerd op een heerlijk stuk heavy en thrash-achtige metal. De set begint met een nummer van hun nieuwe album, Gruesome Masterpiece, wat in 2015 is uitgekomen. Deze Belgische dame weet van wanten en schreeuwt de songs met volle overtuiging de zaal in. Wat een brok geweld komt er uit dit kleine dametje! Het kan ook iets langzamer, zo bewijzen ze. Bij Morphine Dreams, wat traag en hard is, ontstaan er steeds meer headbangers in het publiek. Bij de titeltrack van hun eerste plaat ontstaat er zowaar een klein moshpitje. Verdiend, want de band staat erg lekker te spelen. Als zeer krachtige afsluiter van de harde set krijgen we The Life On Which I Feed voorgeschoteld. De tekst zegt het in dit geval helemaal voor de mensen in de pit, men brult vanuit het publiek mee: I only want to see you suffer, I only want to see you bleed! Retesnel en lekker strak knalt het nummer van het podium, waarna we helaas afscheid moeten nemen van Peggy en de rest.
Als we weer boven zijn is daar Sirenia al begonnen. Vandaag spelen ze voor de eerste keer live met hun nieuwe zangeres, Emmanuelle Zoldan. Ze is een heel stuk minder imponerend dan haar voorgangster Ailyn en dat is niet alleen fysiek. Het tengere dametje lijkt wel voor het eerst op een podium te staan, want we krijgen de indruk dat ze geen idee heeft hoe ze zich moet gedragen. Bewegen is ook een vak apart, zo blijkt, want het enige wat ze doet is wat rond marcheren. Er is ook geen enkele interactie met het publiek, wat het er niet beter op maakt. De stem is ook best anders, deze is vooral hoog. Wel toon zuiver, maar niet erg imponerend. De tweede stem in de vorm van de gruntende gitarist doet het wel leuk. Nummers als Lost in Life, Once my Light en Meridian kunnen de set niet echt helpen. Het vreemde is wel dat het merendeel van het publiek de band schijnbaar erg goed vind, iets wat ik persoonlijk niet kan rijmen. Voor mij is dit een gevalletje dertien in een dozijn met een missende toetsenist. De bassist is er overigens ook niet bij, dus compleet klinkt het niet. Het feit dat alle keys weer van een backing track komen wordt, zeker als je het zoveel gebruikt, toch best storend. De set wordt afgemaakt met onder andere The End of It All, Sons of the North en My Mind’s Eye, maar indrukwekkender wordt het er niet mee.
Het kleine podium belooft weer iets stevigs te serveren: The Charm the Fury mag de festivalgangers komen vermaken. Dat ze door hebben hoe dit moet blijkt al heel gauw, zodra Caroline haar mond open doet ontploft de zaal. Stevige metalcore, voorzien van een afwisselende scream en clean stem van de dame, doet het goed. Ze wordt af en toe vocaal bijgestaan door de heren op gitaar om het nog een tikje zwaarder te maken. Het publiek smult van nummers zoals Colorblind en zet het flink op een headbangen. Er wordt zowaar ook een moshpit gevormd, iets wat hier natuurlijk wel uitstekend bij past. Er zit in de set ook een gouwe ouwe, namelijk Virtue of Leadership, wat vier jaar geleden de eerste video release van de band is geweest. Ook Echoes veroorzaakt weer een lekkere pit en de zaal geniet zichtbaar van het brok geweld wat van het podium knalt. Er komt tot grote vreugde van menig fan een nieuw album aan van de band, ze zitten momenteel veel in de studio en zijn hard aan het werk om het af te krijgen. Wij kunnen in ieder geval niet wachten. Meer!!!
Dan is het de beurt aan weer een iets ander genre, namelijk dat van The Birthday Massacre. De band zou niet misstaan hebben op Summer Darkness, het grote dark underground festival in Utrecht. Heerlijk sarcastisch, donker en bij vlagen eng zet de band een uitstekende set neer. De band heeft vandaag ook een speciale gelegenheid, drummer Wim is precies vandaag jarig! Daar moet op gezongen worden, dus na het eerste nummer wordt er met de zaal even netjes Happy Birthday voor hem gezongen. De set bestaat uit een mix van hun tot nu toe uitgebrachte materiaal. Van het wat oudere Destroyer, het iets nieuwere Lovers End tot Goodnight, het doet het live allemaal goed. Aparte nummers zijn bijvoorbeeld Shallow Grave en Diaries, waarbij de ene bijna in de top 40 zou passen en de andere juist weer ontzettend duister en ontoegankelijk is. De nummers zijn over het algemeen niet al te lang en zorgen ervoor dat de set daardoor erg lang lijkt. Bij het nummer Pins and Needles laat de zangeres zich van haar humoristische kant zien, door van het podium af te stappen en zich frontrow tussen het publiek te nestelen om samen met hen de band toe te juichen. Ze is echter weer vlug op het podium om er nog een hele schare songs uit te gooien. Als laatste valt het nummer Blue op, waar ze behalve haar normale zang stem een heerlijke creepy, schurende en rasperige stem opzet, die de sfeer van het nummer erg goed versterkt. Met Midnight komt er toch een einde aan de set, die zowel vermakelijk, als ook kwalitatief goed is.
Als kers op de taart mag Elyose uit Frankrijk het kleine podium even gebruiken om het publiek, wat na de headliner nog niet naar huis wil, nog even te vermaken. De band staat wel even te wachten op de zangeres, deze lijkt backstage wat issues te hebben. Als ze eenmaal starten, is hetgeen ze neerzetten niet heel indrukwekkend. De band speelt redelijk lekker in het gehoor liggende metal, maar de stem van de dame valt een beetje in het niet bij het andere, uiterst goede, vocale geweld van vandaag. De grunt van de gitarist is daarentegen best aardig, maar die gebruikt hij helaas maar zeer sporadisch. Ze zetten een aantal leuke nummers neer en zorgen onder het genot van de laatste drankjes van vandaag voor het afsluiten van de zaterdag.