Als eerste is het de beurt aan de modeshow van Ingeborg Steenhorst, met de naam Freak Chique. Op de catwalk zien we vandaag een combinatie van couture en ready to wear, onder de muzikale begeleiding van Cirrha Niva. De combinatie blijkt een geniale greep, want het nieuwe album Out of the Freak Show lijkt een zelfde inspiratie bron te hebben gehad. De show wordt ook ondersteund door een visueel spektakel, wat gelijk loopt met het optreden van de band. Songteksten, maar ook allerlei sfeerbeelden, ondersteunen zowel de modeshow als de muziek. Het loopt allemaal naadloos in elkaar over en is een erg mooie productie om te zien. De modellen zien er ook top uit, hieronder zijn ook een aantal bekende gezichten te zien zoals die van Micky Huijsmans van End of the Dream, Laura Guldemond van Shadowrise en Lisette van den Berg die vorig jaar nog hier stond met Scarlet Stories. De catwalk presentatie wordt ook nog afgewisseld met andere acts zoals een waaier dans van Anny Hou. Laura en Lisette moeten echt hard werken, af en toe springen deze namelijk vocaal ook nog even bij op het podium, om dan even later weer op de catwalk te verschijnen. Al met al een erg goede manier om je tien jarig bestaan te vieren.
We lopen met z’n allen weer naar beneden voor de Belgische band Valkyre. Er is een snellere weg, via de rookruimte kun je direkt het balkon van de kleine zaal oplopen. De band is hier al een bekend gezicht, ook in april waren ze hier al in de Effenaar te zien, als ondersteuning van Leaves’ Eyes in een van de FemME clubtours. De geheel in steampunk geklede band doet het goed. Claudia maakt een ontspannen indruk en zet samen met de band de up tempo gothic metal goed neer. Er is ruimte voor wat solo’s en het is lekker melodieus. Haar stembeheersing wordt tijdens de set nog wat strakker als ze warm gezongen is en nummers als het wat oudere A Good Day To Die komen er prima uit. Als we wat later in de set naar beneden lopen is het geluid hier toch anders en komt de stem van Claudia niet helemaal meer tot zijn recht.
We haasten ons terug naar boven voor Ancient Bards. We zagen deze in het verleden al meer dan eens een fenomenaal goede show weggeven en hebben best hoge verwachtingen van ze. De aanstekelijke deuntjes in combinatie met een hoog tempo maken deze power metal erg lekker om te horen, maar met de stem van Sara er overheen wordt het echt een feest om naar te luisteren. Vanaf het eerste nummer, getiteld The Birth Of Evil, is wel duidelijk dat de band nog beter is geworden. De gitaristen zitten er goed in en zetten het zeer strak neer. De hoge uithalen van het refrein in het nummer klinken op cd nog wat geforceerd, maar live blijkt de vocale kracht van deze dame ongekend. Zo hoog, krachtig en zuiver komen de snelle noten er uit, het is werkelijk een genot. De set bestaat uit een flink aantal oudere nummers zoals Daltor the Dragonhunter en Faithful to Destiny, maar ook werk van het laatste album vind zijn weg in de set. In A New Dawn Ending gaat Sara’s stem weer op standje maximaal. In de laatste van de set, Through My Veigns, worden haar krachtige klanken mooi afgewisseld met een fijne grunt, wat het geheel nog krachtiger doet overkomen. Een prima set die zo de boeken in kan als een van de beste acts van het festival.
Dan is het weer wisselen, op weg naar de jurywinnaar van de FemME battles, Shadowrise. Zangers Laura zet haar beste beentje voor, ze is uitstekend bij stem. Ze vertelt ook dat de gitarist vandaag bijna niet kon komen, hij staat met koorts te rillen op het podium. Hier is overigens niets van te horen, want de riffs en akkoorden die gespeeld worden van de debuut EP zijn hartstikke netjes. Het nummer Django valt meteen weer op, dit heeft echt potentie. Het zit goed in elkaar en is extra krachtig doordat Laura een behoorlijk indrukwekkende scream opzet voor de tekst in het refrein. Dat de band wel verder zou komen bleek ook wel in de battles, maar ze zetten zich nu met een duidelijk hoger niveau op het podium, hier gaan we hoogstwaarschijnlijk nog wel meer van horen.
Als we lezen dat Nightmare optreedt zijn we even verward, gezien de vocalen en het gebrek aan een dame in de band. Wat blijkt, de vocalen worden tegenwoordig uitgevoerd door de Vlaamse Magali Luyten en dit past wonderwel. De lompe heavy metal is een goede combinatie met de heerlijk ruige stem van Maggie, die zowel clean als ook flink schreeuwend uit kan halen. Enthousiast als ze is vertelt ze dat we een nieuw album kunnen verwachten met de titel Dead Sun en dat die dit jaar nog uit zal komen. Ze doen hiervan een aantal nummers. Tijdens het nummer Serpentine krijgt Maggie versterking van Adagio zanger Kelly. Deze combinatie is geen verrassing meer, aangezien hij al vaker bij ze heeft gezongen dit seizoen. Het blijft een hele fijne samenwerking. Net voordat de band Eternal Winter in zet ziet Maggie Joost van den Broek in het publiek en zet deze letterlijk even in het zonnetje. Hij blijkt het nieuwe album afgemixed te hebben en wordt hiervoor even fijn bedankt door Maggie, het publiek en de band.
Winter in Eden is een Britse formatie die goed binnen het vandaag verwachte plaatje passen. Misschien een beetje te goed, want als je denkt in hokjes en je kiest gothic metal, dan zou deze band er zomaar uit tevoorschijn kunnen komen. Is het daarmee slecht? Nee, dat niet. Is het bijzonder? Dat dan ook weer niet. De zaal vind het in ieder geval prima en zorgt voor welkom applaus voor de band, die overigens niet in zijn vaste bezetting speelt. Ze hebben het in ieder geval prima naar hun zin op het podium, maar er moet wel geconstateerd worden dat er vroegtijdig mensen uit de zaal vertrekken om naar boven te verhuizen. Dit heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat hier zo meteen een grote favoriet gaat optreden en de planning vandaag wel heel erg aan de krappe kant is.
Wij gaan ook maar naar boven, want ook wij willen Xandria zeker niet missen. Vorig jaar werd het optreden tot groot afgrijzen van menig fan op het laatste moment afgezegd. De band moet nog wel even warm worden, want de eerste solo lijkt verre van scherp. Er lijken noten weg te vallen, maar al gauw blijkt dit niet aan de gitarist te liggen. De verbinding tussen zijn gitaar en de versterker werkt af en toe niet goed. Dianne is zoals altijd een genot om te horen, alhoewel haar stem geluid wel enigszins beperkt lijkt in vergelijking met wat ze gisteren met Ex Libris liet horen. Het past echter uitstekend bij de harde bombastische metal en ze weet het publiek ook nu weer uitstekend naar haar hand te zetten. Ze hoeft maar een vinger op te steken en het publiek reageert meteen. Drummer Gerit Lamm is ook weer terug op zijn plek, deze is genezen van zijn blessure en Animal, zoals Dianne hem noemt, ramt er weer lekker op los. Dianne past intussen goed in de band en laat een flinke hoeveelheid strakke songs de revue passeren. We genieten van Unembraced, Stardust, Forevermore en het wat nieuwere Little Red Relish. Klassiekers als Ravenheart doen het ook nog goed en vooral met Cursed kan de band zijn harde kant laten horen en kan de zaal het haar eens flink losgooien. De set vliegt voorbij, wat maar een ding kan betekenen: hij was goed!
In de zaal beneden gaan er een paar mensen flink wakker geschud worden. Er staat, net als gisteren, een band op de line-up die net even buiten de gebaande paden treedt van wat er gemiddeld op het festival staat. Infected Rain, die helemaal uit Moldavië komen, is een zeer diverse band met een zo mogelijk nog diversere zangeres. Alles komt eruit; clean, growl, grunt en scream terwijl er flink wat dreads in de rondte zwieren. De brute metal met wat apart klinkende invloeden doet het goed bij het publiek die, net zoals gisteren bij The Charm the Fury, een flinke moshpit opent. Lena zweept het publiek zoveel op als ze kan en de gitaristen zijn af en toe net een paar hazen, zo springen ze over het podium heen en weer. De set eindigt met een vraag of het publiek te oud is voor een circle pit, maar zelfs ouwetjes als die hier in het publiek moeten toch een circle pit wel kennen, aldus Lena. Met Sweet, Sweet Lies komt er een einde aan dit verrassend goede en energievolle optreden. Het is een uitstekende opwarmer voor wat er zo meteen komen gaat.
De headliner van vandaag is Arch Enemy. Alyssa staat ook model op de t-shirts en entree bewijzen van FemME 2016 en laat hier ook weer zien wat een goede vervanger het is van Angela Gossow. De grunts klinken anders, maar oh zo lekker. Daarbij is het uiterlijk van Alyssa dusdanig apart dat het enorm goed opvalt tussen de donker geklede heren op de gitaren. Daarnaast is haar energie op het podium fantastisch om te zien en voegt veel toe aan de live beleving van de band. De show is ook rijkelijk voorzien van vuur en co2 kanonnen op het podium, die in menig nummer voor dat beetje extra sfeer zorgt. Dit begint al bij het tweede nummer Ravenous, waar het ook genieten is van de bruut snelle solo’s van de heren. Meeblehren kan ook uitstekend met nummers als My Apocalypse en You Will Know My Name. Een moshpit zit er echter niet in vandaag, terwijl Alyssa hier zelfs nog om vraagt voordat de band Bloodstained Cross inzet. Het tempo van het nummer verdient het wel, maar het publiek wat staat te kijken houdt het bij een hoop handen omhoog en hier en daar een headbanger. Wat ook wel goed lukt is meespringen, zoals wel blijkt bij No Gods No Masters. De set vliegt in hoog tempo voort en er zijn wel wat korte momentjes als intermezzo, maar deze duren nooit lang, de vaart blijft er goed in. Het publiek warmt toch genoeg op om tijdens Dead Bury Their Dead en We Will Rise toch een mini moshpitje te vormen. Na een klein gitaar intermezzo is het dan nog tijd voor de duidelijke publieks favoriet, Nemesis, maar dan is de pret toch echt afgelopen. De band is niet voor niets een headliner en zet dan ook een dijk van een show neer.
Voor diegenen die er nog steeds geen genoeg van hebben is er nog een afzakkertje in de kleine zaal in de vorm van Hell City. Ze hebben de smaak goed te pakken en trakteren de zaal op een lekkere pot hard rock. Zangeres Michelle, die geen moment stil staat, is duidelijk nog niet moe, want ze gooit alles eruit om de zaal in beweging te krijgen. Dit lukt nog prima en het lijkt zelfs nog ietsje drukker te worden in de kleine zaal naar mate de set vordert. Het publiek wat er is vermaakt zich nog prima, gezien er hier en daar wat haar in de rondte gaat. Er zijn duidelijk fans in de zaal, want een nummer als The Fight wordt aardig meegebruld, maar het lekkerste nummer is tevens ook de aller, allerlaatste van het festival. Met Ice Cold Rage komt er aan FemME 2016 een einde en wordt er afscheid genomen van de band.
Het festival is helaas ten einde. Een dijk van een line-up en een zeer afwisselend en compleet programma, mede door de zeer complete modeshow productie maken dit festival zeer bijzonder. Er wordt hard gewerkt om te zorgen dat de term Female metal gebruikt wordt, want de dames doen meer dan alleen zingen. Er is voor de meeste metal fans wat leuks te horen, van een genre wat bijna tegen opera aan zit zoals Molllust, tot het moshfeest met Infected Rain, alles is hier mogelijk. Het festival heeft zich in drie jaar ontwikkeld tot een volwaardig drie daags festival, waar nu wel een flink prijskaartje aan hangt. Je krijgt echter wel waar voor je geld, want bands als Ex Libris en Ancient Bards zijn dat dubbel en dwars waard. Als je daar de headliner Arch Enemy ook nog even bij optelt dan is de keuze eigenlijk niet zo moeilijk. Iets zegt me dat we hier volgend jaar gewoon weer bij gaan zijn en zijn zeer benieuwd welke verrassingen de line-up in petto gaat hebben!