Zelfs als je uit hedendaagse elektro-hoek komt, verwacht je bij dit project toch liefelijke Clannad- en spannende Tangerine Dream-variaties en misschien wat uitspattingen als van Underworld, Mike Oldfield of Pink Floyd. Van dat alles blijft de Britse Jane Weaver, de drijvende kracht achter Fenella, ver weg, heel ver weg.
Ze countert de visuele 70’s magische extravaganza met onderkoelde soundscapes en ijzige stemmen, als gezongen door de geest van een door het ijs gezakte Enya. Verwacht geen pasklare popsongs of Disney-stroop, maar geluidswolkjes en druilerige ambient. Weaver en haar twee bandleden bij Fenella begeleiden de film met soundbytes van vervormde synths en nog harder vervormde en zo goed als niet meer te herkennen gitaren. Zuiver muzikaal (zonder de beelden van de film erbij) is deze soundtrack lichtvoetig en volatiel, maar eerder kil. Dit lijkt de creatieve synth-vertaling van het vervagen van het uitademden van lucht op een ijskoude wintermorgen.
De nieuwe soundtrack is zonder meer intrigerend en spannend op een dromerige manier, maar niet catchy. Veel respect voor de invalshoek die Weaver hier kiest, al is die verre van evident. De bijhorende beelden zijn (niet altijd makkelijk) te vinden op internet. Als je het vinyl van Fenella combineert met de beelden, krijg je een heel bijzondere sfeer die een heel eind af staat van het origineel. Een beetje filmliefhebber weet hoe belangrijk (achtergrond)muziek is voor de vibe van een film, maar hoe Weaver dit verhaal met haar muziek een andere richting uitstuurt, is fenomenaal. Daarnaast is het zeker ook een fantastische grabbelton voor wie zelf al eens een geluidscollage wil maken.
Fenella heeft dit album al twee keer gespeeld en doet dat in december nog eens, maar dan moet je wel in december het Kanaal oversteken.