Ik kan een lekker potje glam metal wel waarderen. Als kind van de eighties maakte ik de gloriedagen van die stijl redelijk goed mee. Volgend op de New Wave of British Heavy Metal en afgemaakt door grunge was het één en al glam wat de klok sloeg op alternatieve radio en TV en zelfs mainstream zenders. Je weet wel, Ratt, W.A.S.P., L.A. Guns dat werk. Ik vind het dat dan ook verfrissend dat deze New Yorkse band zich weer zonder schaamte aan dat genre durft te wagen.
Let It All Hang Out (On A Saturday Night) is een redelijk lekkere party song dat soms wat doet denken aan Guns ’N Roses. Helaas doen ook de vocalen denken aan die van Axl Rose, maar dan meer tijdens de laatste paar optredens en niet tijdens de gloriedagen. Bij vlagen schiet de zang nogal uit de bocht en klinkt het zelfs ronduit vals. De hoop dat dit nummer gewoon een uitglijder was wordt helaas niet goedgemaakt op Don’t Tell Jen. Dat kan de cowbell op dit nummer niet redden. Sowieso is het wel duidelijk dat ze dit edele instrument een warm hart toedragen, getuige eerbetoon aan het genre, Glamdemic. Geinige tekst, maar de haperende stem van de vocalist verprutst ook dit nummer. De achtergrondvocalen zijn zelfs nog beroerder. Hat Trick probeert de eer van de band te redden met lekkere Judas Priest riffs maar falen helaas.
Als dan de verplichte ballad aantreedt hou ik mijn hart vast. Het akoestisch getokkel van It’s Not Hard To Let Go wordt totaal verkracht door de tenenkrommend zang. Vooruit dan, het volgende nummer Drinking Beers mag ook vals klinken, in de geest van het nummer komen ze er hier wel mee weg. Met pijn in de oren worstel ik me nog door Amateur Night, waarvan de titel eigenlijk de geest van het hele album schetst, en beslis ik dat genoeg genoeg is. Het oordeel valt niet meer te redden.
Leuke poging glam metal nieuwe leven in te blazen, hulde daarvoor. Helaas, met deze vocalist schat ik de terugkeer van grunge plausibeler.