Fields Of Næcluda – Fields Of Næcluda

In 2018 startte Michel Teyssier (basgitaar, zang) Fields Of Næcluda. Hoewel het in eerste instantie als een solo studioproject was bedoeld sloten Mathieu Schricke (drums) en Steen Segarra (gitaar) zich aan voor de live-optredens. Samen hebben ze het geluid van de band opnieuw vorm gegeven wat uiteindelijk heeft geresulteerd in dit eerste album.
Make You Blind heeft in het begin een melodielijn die doet denken aan Trans-Siberian Orchestra. Die melodielijn blijft als een metronoom door de compositie heen  doorgaan en fungeert als een voortstuwende fundering. In principe is Make You Blind een vrij rustige compositie waarin langzaam gewerkt wordt naar een steviger karakter. Hier is de overgang van een subtiel indierockgeluid naar het progressieve genre duidelijk aanwezig. In Don’t Stop Running gaat de band op dezelfde voet voort.
Strange Days heeft meer tempo en heeft een meer mainstreamgeluid. Het stemgeluid van Michel Teyssier komt hier mooi naar voren. Maar zeker in I See You. Een compositie die heel duidelijk laat horen dat Fields Of Næcluda zich beweegt tussen de progressieve rock en de indierock. Het heeft een mooie emotionele lading in het samenspel van muziek en zang en geeft daarmee een fikse lading emotie/gevoel mee met de compositie. Daarnaast is het I See You ook heel ontwapenend en komt de muziek dicht in de buurt van onze Nederlandse collega’s van Knight Area of Silhouette.
De gevoelsmeter slaat echter verder uit in Sea Of Clouds. Het tempo is traag en op de achtergrond zijn er de subtiele muzieklagen die de melodie volgen en meer diepgang geven.
Elysium ligt sterk in de indierockhoek. Ingetogen neemt Fields Of Næcluda je mee op hun hypnoreis en creëren een vorm van rust die je dromerig maakt. In Id gaat de reis verder en hoewel Elysium al elektronische elementen in zich had, komt dat, vooral drumtechnisch, sterker naar voren in Id. De zang is dromerig en het drumgeluid blijft als een stabiele basis het ritme aangeven als begeleiding van de zang totdat de rest mooi invalt en het karakter wat voller wordt. En als een sinusoïde krijgt dit voortgang in Id.
Met Only Ashes Remain lijken krachtige elementen de overhand te krijgen, maar na een stevige start krijg je als luisteraar weer te maken met een kabbelende melodie. Toch komt de kracht geregeld terug en is de opbouw vergelijkbaar met het voorgaande Id. Cannot sluit het album in eenzelfde stijl af, maar het tempo ligt wel wat hoger.
Fields Of Næcluda laat met dit album horen dat ze leuke ‘pop-liedjes’ kunnen schrijven die in de indierockhoek wel wat volgelingen kunnen opleveren. Hoewel er progressieve elementen in het geluid van de band zitten, is dit niet overheersend en daardoor ook niet kenmerkend voor de band. Stuk voor stuk zijn het lekkere liedjes die je vrolijk maken en ergens doen verlangen naar het geluid van bijvoorbeeld Radiohead.