Bij opener Mother E wordt dit beeld al bevestigd. Zwaar aangezette keyboards, een uit zijn tenen schreeuwende Richard en, toch, heftige gitaar erupties die net zo makkelijk inzakken tot rustige passages. Filter is terug bij waar het ooit begon. Dat hoeft niet altijd een achteruitgang te zijn, want Crazy Eyes is een van de beste Filter platen tot nu toe. De muziek is gedreven, verrassend, verfrissend, imposant en uiterst gevarieerd. De toegankelijkheid is niet verdwenen, want luister maar eens naar het lekker in het gehoor liggende ritme en refrein van Nothing In My Hands of Pride Flag. Feit is wel dat het spannender klinkt dan voorheen. Door meer ruimte te geven aan de keyboard, zonder dat het ten koste gaat van de elektrische gitaar, drums of bas, maakt het de muziek veel gevarieerder. Zo kan City Of Blinding Riots leunen op een heerlijk keyboard geluid, maar is het daaropvolgende Take Me To Heaven weer meer de gitaargedreven en commercieel klinkende Filter die we kennen van de laatste jaren. Hoogtepunten noemen heeft geen zin, want de plaat blijft steken op een constant hoog niveau. Wat nog wel genoemd mag worden is de opvallende ballad Welcome To The Suck (Destiny Not Luck) en de grappige verwijzing naar het debuut met Kid Blue From The Short Bus, Drunk Bunk. Met de industrial rock van Crazy Eyes kan er eindelijk weer eens medegedeeld worden dat Richard Patrick ooit in de (live)band gezeten heeft van Nine Inch Nails. Dat zegt vermoedelijk genoeg.
Filter
[iframe id=”https://www.youtube.com/embed/CRV51e753f8?list=PLzv2zk6Ya9Nk9tJXCnGGE4Iy28wkE05b1″]