Terwijl de zaal al goed volloopt mag Douglas Dare de avond openen. De zanger uit Londen mocht al eerder voor Fink dienen als supportact en al snel is duidelijk waarom. Douglas Dare is een singer-songwriter die achter zijn toetsen heel wat moois laat horen. Zijn melancholische stemgeluid past prima bij zijn songs en iedereen luistert aandachtig naar wat hij te melden heeft. Hij is niet alleen vanavond. Hij heeft een drummer meegenomen die de muziek op een aangename wijze aanvult. Tussendoor vertelt hij enthousiast hoe mooi het is om met Fink op tour te zijn en dat hij later in het jaar nog naar Tilburg terugkeert. Helaas blijken zijn kunsten niet groot genoeg om een volle zaal, die mits uitverkocht 2200 bezoekers telt aan zijn voeten te krijgen. Het is ook niet niks, met z’n tweeën het publiek, wat met regelmaat nog nooit van de supportact heeft gehoord, voor zich te winnen.
Als de lichten in de 013 opnieuw doven is het tijd voor Fink. De band betreedt het podium en wat meteen opvalt is het feit dat het allemaal vrij donker blijft op het podium. Ook de schitterende belichting op de achtergrond zorgt er juist voor dat men slechts een aantal schimmen op het podium ziet. Laten we het net als zijn album een Perfect Darkness noemen. De bezoekers worden meteen gedwongen om puur naar de muziek te luisteren en daar wordt massaal gevolg aan gegeven. Fink opent met een schitterende versie van Pilgrim. Meteen grijpt de muziek je bij je strot, het kippenvel maakt zich meester in de Jupiler Zaal. Het stemgeluid van zanger Fin Greenall gaat door merg en been. De muzikale omlijsting mag overigens ook niet overgeslagen worden. Wat een goede muzikanten! Er zit overigens een Nederlands randje aan de band, want op toetsen is Ruben Hein actief, die eerder ook al op Fink’s album Hard Believer te horen is.
We krijgen vanavond een setlist te horen die voornamelijk uit de albums Hard Believer en Perfect Darkness. Een vroeg hoogtepunt in de set is Yesterday Was Hard On All Of Us, wat ook op veel applaus mocht rekenen, maar eigenlijk mag Fink na elk nummer op een enthousiast publiek rekenen. De nummers worden heerlijk uitgesponnen zonder dat het te langdradig wordt. Het is genieten geblazen en iedereen raakt in trance door de sound van deze groep. Hier werkt de minimale belichting ook aan mee. Als halverwege de set de band ietsjes meer te zien valt blijft de aandacht nog steeds op het podium gericht. Slechts bij de intro’s van de nummers wordt er even gejuicht en dan blijft men staren naar Fin Greenall en de zijnen.
Het is ware kunst wat Fink laat horen en het is wel te begrijpen waarom deze artiest ook eens in een Carré heeft gestaan. Hier zal deze muziek al helemaal een magische uitwerking hebben. Overigens is Fink goed in feitenkennis en herinnert het publiek aan het optreden in Cul de Sac waar Fink in 2008 stond. Hij verexcuseert zich voor het feit dat hij zo weinig tegen het publiek heeft gezegd vanavond, maar hij geeft ook meteen aan dat de muziek voor zich spreekt en hij bang was toch maar slechte grappen te maken. We kunnen hem hierin alleen maar gelijk geven. Wat een geweldige uitvoering van Shakespeare en de single Looking Too Closely bevestigt nogmaals de vorm van de Britse artiest.
Na anderhalf uur zit het concert van Fink er op en verlaat de band het podium. Een flink slotapplaus breekt los en even mag iedereen zich laten gaan. Men wil graag een toegift en gelukkig geeft Fink hier graag gehoor aan. Nog eenmaal mag de grote zaal van 013 genieten van hetgeen de muzikanten te brengen hebben. This Is The Thing is het allerlaatste nummer wat we te horen krijgen en zo sluit Fink deze schitterende avond af. We hebben genoten en kijken graag uit naar een volgende keer…..
