De Belgische stoners van Fire Down Below kregen met hun in eigen beheer uitgebrachte debuutalbum de aandacht van Ripple Music, één van de toonaangevende labels in het genre. Hun tweede album – onder de vleugels van Ripple – opende de deuren naar de concertzalen en festivalpodia in Europa. Low Desert Surf Club, het derde album van Fire Down Below, is muzikaal opnieuw een hele stap vooruit. Benieuwd of dit album hun muziek nog verder brengt.
De opener van Low Desert Surf Club is Cocaine Hippo en deze track heeft een hitsig drumritme en geile riffs. Hoe de cocaïne en de neushoorn in het verhaal passen is mij na een paar luisterbeurten nog niet duidelijk geworden, maar wat een vette openingstrack is dit? De intro zet je ook al een paar keer op het verkeerde been: net als je denkt dat de hel zal losbarsten beginnen ze nog eens opnieuw. Sterk. En goed gedaan.
California, de eerste single van dit album, swingt. Voor zover stoner kan swingen uiteraard. Deze track straalt al net zo veel passie uit als de openingstrack en toont tegelijk het ‘métier’ dat dit viertal opgebouwd heeft inzake songopbouw en techniek. Het zou jammer zijn mochten ze die kennis en ervaring na drie albums niet hebben, maar het is wel zo leuk dat ze laten horen dat ze ‘het’ inderdaad allemaal in de vingers hebben.
Airwolf – de tweede single – start met een leuke baslijn en die wordt de hele track door aangehouden. Fire Down Below speelt heel handig met de spanningsboog in deze track, nu eens wordt het gaspedaal gelost, dan weer wordt het hard ingeduwd. Een killer.
Surf Queen begint met een typische surfrocksound. Daarop vallen een fuzzy bas en gitaar in. Die beweging wordt een paar keer herhaald voor deze track het zandstrand verlaat en doorreist naar het zand van de desertrock. Deze track zit al even in de liveset van Fire Down Below en zet het publiek al eens op het verkeerde been. De verbaasde blikken bij het inzetten met surfrock zijn goud waard. De Gentse band rekt het begrip grensoverschrijdend in deze track nog wat verder op door ook nog wat spacerock toe te voegen. Een bijzonder knappe track en ondanks een speelduur van ruim zeven minuten zou dit wel eens de volgende single kunnen zijn.
Dune Buggy is geen cover van The Presidents Of The USA, al deelt dit nummer uiteraard dezelfde setting. Dit nummer heeft een paar heerlijk gitaarsolo’s met flink wat fuzz en zelfs wat noise. Die komen bovenop een rollend, bulderend ritme. Fire Down Below heeft voor de productie en mix deze keer een beroep gedaan op Nick DiSalvo, de in Duitsland residerende Amerikaan van de band Elder, en niet langer op Tim De Gieter die op hun eerste albums mee in de studio zat. Voor DiSalvo is het zowat zijn debuut als producer, al heeft hij dan wel al talloze opnames gedaan met zijn eigen band. De sound van Fire Down Below klinkt hier nog massiever, dikker, zwaarder, met meer aandacht voor de groove, lijkt het toch.
Here Comes The Flood is heeft een beetje een creepy, trage intro, ook doordat de vocalen van Jeroen vervormd werden, en dat ongemakkelijke gevoel wordt lang aangehouden. Je moet hier wat geduld oefenen, maar aan het eind van deze track word je beloond met prachtige slepende riffs en ritmes.
Rustig, bijna akoestisch gitaargetokkel luidt het begin in van het instrumentale en bij momenten fluwelen aanvoelende Hazy Snake. Hier krijgen we opnieuw wat space en progressieve elementen. Ondanks de titel sluit deze track eerder aan op debuutalbum Viper Vixen Goddess Saint dan op Hymn Of The Cosmic Man. Misschien komt door de songopbouw.
Daarna wordt het gaspedaal opnieuw diep ingeduwd met The Last Cowboy. Een furieuze uptempo banger met een hoog octaan- en testosteron-gehalte. Afsluiter Mantra heeft een filmische, U2-achtige intro en ook de riffs die daarop volgen doen mij aan The Edge (ten tijde van The Joshua Tree) denken. Strikt genomen is het geen mantra. Het ritme van bas en drum blijft wel constant terugkomen, maar de gitaar gaat hier helemaal zijn eigen weg. Het lijkt wel een jamsessie waarbij gitarist Kevin aan de anderen in de band gevraagd heeft om even dat ritme aan te houden zodat hij daar over heen kan improviseren. Na een minuut of zeven volgt een break, valt het mantra-ritme van drum en bas weg en vervelt deze track van instrumentaal naar gezongen. Vanaf dan begint het ritme mee te improviseren … Zo verandert deze track nog een paar keer van gezicht, terwijl de jam/impro-vibe blijft overheersen. Deze track klokt af op enkele seconden meer dan zestien minuten maar is absoluut het pièce de résistance van Low Desert Surf Club. Dit is genieten met al je zintuigen tegelijk.
Low Desert Surf Club is een heel gevarieerd album dat toch op alle tracks onmiskenbaar stoner en desert als gemeenschappelijke noemer heeft. Als Hymn Of The Cosmic Man de kwalificatie voor de Europacup was, dan is Low Desert Surf Club voor Fire Down Below de Champions League.