Sinds het debuut Prognative in 2010 heeft Fire On Dawson zich aardig weten te ontwikkelen en de tien nummers klinken volwassen en zijn goed opgebouwd. Over het geheel zou van mij de productie echter wat voller mogen, maar dat betreft eigenlijk voornamelijk de wat snellere nummers aan het begin van de cd (We Are All Vain, Pseudo Christ en The Code). De nummers liggen goed in het gehoor met een goed tempo. Ze willen echter net niet knallen, net niet vlammen en daar werken de nummers regelmatig wel naar toe. Dat de climax een beetje achterblijft, vind ik jammer. Fire On Dawson heeft binnen de eigen composities goed om zich heen geluisterd. Zo vinden we in Steal The Show een bluesy zang en samen met de gitaar is het geheel doorspekt met een Thin Lizzy-sound. Daarnaast vinden we in God Of The Lost, mede door tempowisselingen en drumpartij, wat jazzinvloeden. Het eerste deel van een tweeluik Synthetic Part I laat horen dat de band juist de mellowkant van het progressieve genre aardig in de vingers heeft. Vooral het akoestische gitaargeluid is zo puur opgenomen dat de bewegingen op de snaar bijna tot leven lijken te komen op de cd. Juist in dit nummer weet de band de spanning goed uit en op te bouwen zonder aan kracht te verliezen. Ook in Debris lukt dit aardig, hoewel het geluid hier flink leunt op het geluid van cd van Order Of Voices. Met Willow keren ze weer terug naar het pure geluid van gitaar en zang voordat Synthetic Part II de cd afsluit. Dit logische vervolg op Part I geeft aan het eind nog even gas op de plank om dan abrupt te stoppen. Over de hele linie mag ik 7 Billion And A Nameless Somebody graag opzetten en beluisteren, maar telkens mis ik toch dat kleine beetje peper waardoor deze cd (slechts) ruim voldoende scoort. Er zat en zit echter meer in deze band.