Blij verrast opende ik een envelop vandaag die midden op de deurmat lag.
Het was al enige tijd geleden dat deze band uit Zeeland het debuutalbum uitbracht. In 2014 om precies te zijn. Het titelloze album bevatte 9 tracks en ik kreeg het in handen ten tijde van mijn toenmalige werk voor de radio. Ik bleef de band volgen en een paar jaar later werd er aangekondigd dat men zich ging focussen op een vervolg. En toen werd het ijzig stil.
Begin 2019 kwam echter ineens het bericht dat de heren “out of the blue” waren benaderd door drummer/ producer Matt Starr. Deze doorgewinterde muzikant is vooral bekend van zijn carrière als drummer bij bijvoorbeeld Ace Frehley, Mr. Big en de ‘superband’ Black Swan. Ergens online had hij de muziek van het Zeeuwse viertal opgepikt en wilde ze wel helpen met het opnemen van een EP. Om geld bij elkaar te krijgen, zodat een paar tickets naar Los Angeles gekocht konden worden, werd er een crowdfunding opgezet. Begin 2019 was er genoeg geld bij elkaar gesprokkeld. De uiteindelijke reis naar de 606 Studio’s van Dave Grohl werd in oktober 2020 gemaakt.
In totaal zijn er toen 4 nummers opgenomen die uiteindelijk dus nu op een schijfje terecht zijn gekomen. Omdat er zo’n lange tijd tussen heeft gezeten, en er online niet veel van bekend werd gemaakt, was ik de band een beetje uit het oog verloren. Tot ik dus zoals gezegd ineens een envelop vond toen ik thuis kwam. Hierin dus eindelijk het eindresultaat…
Uiteraard was ik enorm benieuwd naar de muziek. En niet lang na het avondeten, en het vullen van onze vaatwasser, heb ik de cd in de la van mijn speler gelegd. Tijdens het schrijven van deze review staat het oneindig op repeat.
Wat meteen opvalt is de geweldige productie. Zodra Disturbance opent vult onze huiskamer zich met een vol vet, en zeker ook wel erg fris geluid. Lekker uptempo met pompende drums en fraaie riffs. Drummer Lars van Mourik, ook wel bekend wellicht van zijn werk bij de collega Zeeuwen van Xeno, weet precies wat hij doet. Natuurlijk heeft Matt Starr hier zijn sausje overheen gegooid en heeft het samenspel met bassist Robbin vd Bor de juiste aandacht gegeven. Geluidsporen genoeg moeten ze gedacht hebben, dus krijgt het keyboard van Arjon Bimmel meer dan een bijrolletje. En uiteraard krijgt zanger/gitarist/broer van de bassist Dennis vd Bor de beschikking van een kwaliteits microfoon om zodoende een loepzuivere zangpartij neer te leggen.
De vier nummers op het schijfje zijn in mijn ogen erg sterk en een enorm verschil met het, tevens ook titelloze, debuutalbum. Wat is deze band gegroeid in de tussenliggende jaren. Van bombastisch en orkestraal tot licht agressief met een voorzichtige grunt. Meerstemmige refreinen en heerlijke gitaarsolo’s die duelleren met de toetsen. Voor de liefhebbers van progmetal is dit zeker de moeite waard om op te zoeken.
